Alle ambities die ik had voor deze zondag waren de kop ingedrukt door alles wat er de vorige dag gebeurd was. Wat restte was een poging tot lichamelijk herstel.
Wat was het geval. Na de regiobijeenkomst besloten enkelen van ons op het terras van de Boulevard nog even de laatste restjes zonlicht mee te pakken. Toen die al vrij snel achter de gevels van de tegenover ons staande bebouwing verdween en de wind begon op te steken, verplaatste we ons naar binnen. En toen de laatste politieke vrienden de Boulevard hadden verlaten, deden de punk-vrienden hun intrede.
En zo werd ik onverwacht deelgenoot van een punkavond ter ere de tienjarige Oosterhoutse punkband No Hoodlums die die avond in de bovenzaal hun afscheidsoptreden gaf. En stond ik aan het eind van de avond ineens weer even in de pit. En nadat de band hun laatste voorraad cd’s en lp’s het publiek in gooide, wist ik ook een exemplaar van hun plaat ‘tired of what they say’ te bemachtigen.
Uitgeteld en murw gebeukt verliet ik De Boulevard. Er zat dus zondag niet veel anders op dan zonnend op het dakterras te recupereren. Met op de achtergrond de punky klanken van de nieuwste aanwinst voor mijn muziekcollectie.