Gisteren was de tweede voorronde van Breda Barst. Bewapend met pen en papier schreef ik mijn soms snoeiharde, dan weer milde oordeel neer in een jury-rapport.
Het jury-formulier is onderverdeeld in drie categorieën waarover beoordeeld moet worden. Allereerst de originaliteit van de band en de afwisseling in de set. De tweede categorie is podiumpresentatie. Als derde komt de technische vaardigheid van de band aan de orde. Dan is er ook nog een blok voor algemene adviezen. Dat gebruik ik meestal om de composities van de band te beoordelen.
Muziek heeft veel met gevoel te maken. Desondanks vind ik het niet eens zo lastig om muziekgenres die ik zelf niet heel erg kan waarderen, onbevooroordeeld te beoordelen. Lastiger is het om het enthousiasme van een band te beoordelen. Want ook al is de podiumpresentatie soms niet geweldig, een band kan dan toch nog stralen.
Dan is er nog een compleet subjectief iets dat bij mij altijd meespeelt. De leeftijd van een band. Jonge gasten en gastinnen hebben bij mij altijd een streepje voor. Wat ze soms missen aan ervaring en techniek, wordt vaak gecompenseerd door een enorme drive. Dat is bij mij heel wat bonuspunten waard.
