„Tring”, zei de telefoon. „Wat ben je aan het doen?”, vroeg de jongen die me alleen maar ziet als inhoudsloos lustobject. „Ik ben de broncode van mijn weblog aan het nalopen op fouten”, antwoordde ik. „Leuk, zo op zaterdagavond”, zei de jongen aan de andere kant. „Heb je zin om mee naar de Gay Palace te gaan.”
Nu moet ik zeggen dat ik niet zo’n ontzettende clubber ben. Maar aangezien alles beter is dan op zaterdagavond de broncode van je weblog te controleren op fouten, en overigens ook omdat ik er toch al bijna mee klaar was, zegde ik toe.
En zo ontdekte ik dat ik maar slecht kan dansen op een nuchtere maag en dat bacardi-cola helemaal niet zo ranzig is als ik altijd dacht. Verder dat het in een disco zo donker is dat sommige mensen echt geen flauw idee hebben waar ze hun tong in steken, ik godzijdank prima zicht heb in het donker en, jawel, dat er ook leuke homo’s zijn die eerst met je willen praten. Al is het maar kort.
Wat ik daarmee wil zeggen: de laatste nachttrein naar Breda rijdt nog altijd te vroeg, een taxi kost een eurootje of tachtig en de leuke homo die eerst wilde praten woont in Ridderkerk. Voor wat het waard is dan natuurlijk, hè.
Ik kan me niet herinneren je gebeld te hebben.
[sÇ: voor iemand die me alleen maar ziet als lustobject, kom je best vaak op mijn blog.]
Hehehehe. Weet je nog hoeveel woorden je hebt gewisseld, voordat hij niet meer wilde praten?
[sÇ: volgens mij zaten er hele zinnen tussen.]