Ergens in de zomermaanden vindt het jaarlijks hoogtepunt voor bloggend Nederland plaats. Of, althans, voor de happy few die zich zo gelukkig mogen prijzen dat ze door René worden uitgenodigd om aan te zitten aan zijn rijkelijk gevulde eettafel.
Vorig jaar moest ik verstek laten gaan omdat ik op de bewuste datum op de festivalweide van Werchter onder de Belgische zon zat te genieten van een weergaloze affiche. Mijn aanwezigheid bleef toen beperkt tot een vooraf gemaakte videoboodschap, die René, zo hoorde ik later, ook nog eens in de verkeerde beeldverhouding had afgespeeld voor zijn gasten.
Op een gegeven moment leek het erop dat ik er dit jaar ook even niet bij was. Want alhoewel ik gewoon lijfelijk aan tafel zat, waren alle ogen en oren gespitst op mijn buurman. De ene na de andere vraag werd op hem afgevuurd. Wat wij dan precies hadden, hoe dat dan precies zat, wat hij voor me voelde en of dat allemaal wel kon voor een getrouwde man. Ik was, op alle fronten, derde persoon enkelvoud.
Even wilde ik nog uitroepen „hallo, ik ben er nog hoor”. Maar ik besloot mijn mond te houden. Ik was zelf eigenlijk ook wel benieuwd naar de antwoorden.
