Normaal schrijf ik één log per dag, maar aangezien festivals als eenheid in plaats en tijd gezien kunnen worden, volstaat hier één log.
Heerlijk in het gras gelegen tijdens Michael Franti , geschrokken van de agressie van Sean Paul , kennis genomen van P!NK en depressief geworden tijdens de alles behalve vrolijke nummers van The Cure .
Gelachen en meegezongen met de folk-covers van de punkband Dropkick Murphys (folk leent zich heel erg voor punk-uitvoeringen), geslapen op de wei tijdens The Darkness , afgezien bij de Sugababes , teleurgesteld door Nelly Furtado , op de achtergrond geluisterd naar Korn, boos weggelopen bij Metellica , verrast bij Kosheen en iets nieuws geleerd bij T.Raumschmiere .
Te laat mijn bed uitgekomen voor The Rasmus en de Heideroosjes , niet geïnteresseerd in Within Temptation , niet langsgegaan bij The Black Eyed Pees , genoten van Franz Ferdinand , bij ongeïnteresseerde vrienden in het tentenkamp gebleven tijdens Muse , met grote ogen gekeken en geluisterd naar Lenny Kravitz .
Op de wei gebanjerd tijdens Lamp , zo’n beetje vooraan gestaan tijdens weer een compleet ander optreden van PJ Harvey , gelukkig geworden bij de afstandelijke Pixies , niet warm geworden van N*E*R*D , buitengewoon blij geworden van Placebo , gedroomd tijdens Air , gebaald van de uitslag van het EK (ik was voor Tsjechië), en, eenmaal teruggekeerd bij de tent, op de festivalradio geluisterd naar El Tattoo del Tigre .
Het is altijd weer wonderbaarlijk hoe een mens zijn hygiënische standaard kan verlagen op dergelijke festivals. Vier dagen niet douchen is tot daar aan toe, maar wat altijd een beetje eng zal blijven is een bezoek aan één van de schaarse Dixies voor een grote boodschap. Zondagavond, op de weg terug naar mijn tent die op twintig minuten loopafstand lag van het festivalterrein, kwam ik terecht in een klein festivalwalhalla. Een zojuist geleegde, schoongemaakte en fris ruikende Dixie met voldoende toiletpapier.
