De dag van de grote demonstratie was aangebroken. Sinds drie jaar ben ik trouw elke landelijke demonstratie tegen het asociale beleid van deze regering bezocht. Maar tot mijn eigen droefenis kon ik vandaag niet.
Ik was gevraagd om als lokale politicus aanwezig te zijn bij een trainingsdag voor jongeren. Nota bene georganiseerd door GroenLinks. En dat had ik al weken geleden toegezegd. Hoe is het mogelijk dat onze moederpartij uitgerekend op die datum een trainingsdag organiseert, zou je denken, en dat dacht ik ook. Maar toen de trainingsdag werd voorbereid stond 2 oktober nog helemaal niet in de agenda als een grote en belangrijke demonstratie. En toen het belang en de massaliteit van die dag duidelijk werd, was het al te laat om alle gemaakte afspraken nog terug te draaien. En ik had beloofd te komen en dat maakt schuld.
Wonder boven wonder was het overgrote deel van de mensen dat zich voor de training had opgegeven ook daadwerkelijk op komen dagen. Slechts een handjevol had zonder afmelding toch besloten (althans, dat vermoedden wij) naar Amsterdam af te reizen. De trainingsdag, onder andere over debating-technieken, was voor iedereen erg leuk, concludeerde ik. En ik was ook erg tevreden over mijn rol: het uitleggen van de lokale realiteit en het geven van feedback.
Het leuke van dergelijke bijeenkomsten is het feit dat je altijd weer leuke mensen tegenkomt. Sommigen kende ik al van eerdere bijeenkomsten, anderen alleen van gezicht, velen helemaal niet. Eén van die mensen was Simon. Die overigens de dag erna naar Amerika zou afreizen om daar mee te helpen bij de verkiezingscampagne.
Van Kerry, zul je denken. Nee, hij ging helpen bij de Amerikaanse groenen. Toen hij dat vertelde, maakte blijdschap voor zoveel actiebereidheid op onze gezichten plaats voor droefenis. Hoe kan iemand nu, terwijl Bush en Kerry in de peilingen zo dicht bij elkaar liggen, campagne voeren voor een kleine linkse partij die misschien wel net genoeg stemmen van Kerry afpakt om Bush aan de macht te helpen. Tsja, hij ging voor zijn idealen, niet voor de minst slechte kandidaat.
Gelukkig gaat hij campagne voeren in de staat New York. En daar staat Kerry zo ver voorop (New Yorkers moeten niets hebben van Texaanse conservatieven met een godscomplex) dat een paar stemmen voor de Amerikaanse Groenen niets uitmaakt. Vooruit dan, dacht ik. Stiekem ben ik namelijk ook wel jaloers op zoveel actiebereidheid.
Selcuk,
Je mag gelukkig zijn (en ik overigens ook …). Ik ben naar Washington, DC gestuurd, maar niet om daar de presidentskandidaat te helpen. Ik ben in de campagne van de “shadow representative for DC” gekomen, waar ik ten minste de eerste week mee ga werken.
Alle mensen met wie ik samenwerk hopen dat Kerry (en Edwards) wint; Groenen zijn hier een soort extreme Democraten (eigenlijk net zoals in Nederland). Niet alleen omdat ze hopen dat Kerry de oorlog stopt, voorzichtiger met globalisatie om springt (wat mij een te positief beeld van de Democraten lijkt) maar vooral omdat ze hier in DC hopen dat ze eindelijk representation voor hun taxation krijgen. Terwijl inwoners van Washington, DC gewoon belasting betalen, soldaten naar Irak sturen en zich aan federale wetten houden, hebben ze daar geen invloed op! De 500.000 Washingtonians hebben geen Senatoren en geen Representative. Taxation without Representation. Nee erger nog, de federale regering moet ieder budget van DC goedkeuren, benoemt de procereur-generaal van DC en kan iedere wet die ze in DC goedkeuren afwijzen (!!). Tot 1913 mochten ze niet eens stemmen voor President.
Om echte democratie in de VS te krijgen daarvoor voeren de Groenen hier campagne. Republikeinen zijn altijd tegen geweest (DC is een East Coast liberal stad, waarvan ook nog een groot deel zwart is: broeinest van Democrats), de Democraten (en schijnbaar vooral Senator John Edwards, Kerry’s runningmate) zijn altijd wel voor geweest, maar een Groene kandidaat, die zou zich echt voor Statehood inspannen. Voor die Groene kandidaat, die vier jaar geleden 15% van de stemmen kreeg (een van de grootste percentages Groenen voor heel de VS en zelfs in Nederland een aardig precentage), voer ik nu campagne. De positie waar hij zich kandidaat voor heeft gesteld is “shadow representative for DC”, de onbetaalde hoogste lobbyist van de staat DC voor statehood voor DC, deze wordt echter niet erkend door de federale regering (!!). Voor meer informatie check adam4shadow.com. Over Cobb wordt nauwelijks gesproken, ja hij probeert het ook nog, maar in polls haalt hij niet meer dan 1%. Veel liberals, leftists, Greens en Democraten willen geen herhaling van 2000. Helaas heeft Realpolitik het ook in de VS gewonnen van idealen (wat niet geheel tegen mijn verwachting was),
Keep up the good work!
Simon