cabo polonio – selcuk.nl

El Diablo – do 8 jan. 2009

Het leven zonder electriciteit, riolering en waterleiding biedt geheel nieuwe uitdagingen. Gelukkig bood de vuurtoren, behalve een mooi uitzicht, ook een voor het publiek opengesteld toilet.

Terwijl Sebi en ik de voortoren beklommen, lag Perlita in bed te zieken. Het vlees van de vorige dag was niet erg goed gevallen. Adelina en haar vrienden probeerden haar met thee en muziek weer op de been te krijgen. Het was onze bedoeling immers om die dag weer verder te rijden.

Het was uiteindelijk tegen het einde van de middag toen we per camionette het idyllische Cabo Polonio verlieten en verder noordwaards reden naar Punte del Diablo, een baai die zijn naam te danken heeft aan de twee hoornachtige landtongen die de baai omarmen. Tijd voor ñoquis, een soort pasta gemaakt van aardappel en zeer populair bij Sebi, die dit traditioneel vooral aan het eind van de maand geserveerde voedsel voor de armen zo ongeveer het hoogtepunt van de Uruguayaanse keuken vindt.

Het beperkt aantal hotels in de omgeving was al volgeboekt. Gelukkig hadden we vlakbij Punte del Diablo een hotelletje aan de snelweg gespot met de naam Santa Theresa. Dat hotelletje leek, geheel onverlicht, tamelijk gesloten maar bleek, nadat we voor de zekerheid even op de deur klopten, toch geopend. Santa Theresa was een vrijwel uitgestorven hotel zonder gasten, eten of ontbijt. Onze kamer moest nog even snel worden gedweild en voorzien van beddegoed. Anderzijds hoefden we voor ons verblijf slechts 500 peso’s te betalen, omgerekend grofweg 14 euro.

Bajo las estrellas – wo 7 jan. 2009

Wie in Uruguay omhoog kijkt, is van slag. De hemel is kraakhelder, de maan is omgedraaid en de sterren staan anders.

Het zich op sterrenhemel in Cabo Polonio overtrof alle eerdere keren dat ik het melkwegstelsel in zijn volle glorie kon zien. Wie in Nederland het universum inkijkt, ziet met enig geluk enkele sterren opdoemen. In Cabo Polonia zagen we er miljoenen.

Het schiereiland is een favoriete zomerbestemming voor hippies. Het aantal kraampjes waar zij hun zelfgemaakte kralenkettinkjes en beschikderde zeeschelpen verkopen, is dan ook welhaast eindeloos. In de winter is het schiereiland uitgestorven, op de paar militairen na die de vuurtoren moeten bewaken. Wie ook graag naar Cabo Polonio gaan, zijn de zeeleeuwen die de ganse dag liggen te rusten op de rotskust aan de westkant van het eiland. Met blote voeten klommen we over de rotsen in de richting van de logge beesten die argwanend onze kant op keken.

In Cabo Polonia verbleven we bij Adeline die er met haar Murgaband Metele Que Son Pasteles een huisje had gehuurd. Die avond werd onze aanwezigheid gevierd met een grote barbecue. Waarvoor we eerder die middag in Castillos de inkopen hadden gedaan. Ter illustratie: 9 liter wijn, 6 kilo vlees en 12 chorizo’s. En uiteraard twee gitaren en een hoop gezang. Onder de sterren.

Lees verder “Bajo las estrellas – wo 7 jan. 2009”

Cabo Polonio – di 6 jan. 2009

Cabo Polonia - (c) Google Earth — Cabo Polonio - (c) Google Earth

Enrique en zijn vrienden in een gehuurde Casa vlakbij het strand waren weliswaar aardig, maar hun idee van vacantie was tamelijk ééndimensionaal. En aangezien het niet onze bedoeling was een vacantie te houden die we voor een fractie van de prijs ook in Salou hadden kunnen beleven, besloten we de volgende dag La Paloma al weer te verlaten en tegen de avond door te reizen naar Cabo Polonio.

Cabo Polonio is een soort poliep aan de kust van Uruguay net stranden in drie richtingen. Het licht verscholen achter een immens duingebied en is alleen te bereiken met een four-wheeldrive. Overdag rijden er eens per uur legervoertuigen heen en weer om de mensen van en naar het kleine dorpje te brengen, dat verstoken is van riolering, electriciteit en aansluiting op het GSM-netwerk.

Pas bij het overstappen op de camionette, kwamen we erachter dat we een klein, maar belangrijk onderdeel van onze geleende campinguitrusting in La Paloma hadden achtergelaten: het afsluitdopje van één van de luchtbedden. En dan ook nog dat exemplaar waar ik op moest slapen. Aangezien ik niet houd van het incompleet terugbrengen van geleende spullen, en al helemaal niet van slapen op de grond, besloot ik terug te rijden naar La Paloma.

De dopjes waren snel gevonden. Dat gold ook voor enig gewassen ondergoed dat nog te drogen hing. Ik maakte rechtsomkeert en vervolgde de autorit die ik overleefde op crackers en peuken. Ik was nog op tijd voor de laatste Camionette die, in tegenstelling tot wat wij dachten, niet pas om twee uur ‘s nachts maar al om middernacht vertrok.

Een half uur later kwam ik – tot geruststelling van Perlita die zich ernstig zorgen maakte over of ik de laatste camionette wel gehaald zou hebben – aan op La Paloma en gingen we de kroeg in om te kijken naar een foute reggae-band. En uiteraard hebben we op de terugweg uren moeten zoeken naar ons huisje. Coba Polonia heeft niet alleen geen straatverlichting, de volle maan die ons op de heenweg nog enige bijstand verleende, was inmiddels ondergegaan en we konden letterlijk geen hand voor ogen zien. En dan kan een klein strandporpje ineens verdomd groot lijken.