Best handig natuurlijk, zo’n digitaal fototoestel. Je drukt de foto af en ziet direct het resultaat. En als dat niet bevalt, maak je nog een afdruk, en nog één. Net zolang totdat het resultaat tevreden stemt. De opslagcapaciteit van een flash-kaartje is, voor alle praktische doeleinden, nagenoeg oneindig. De romantiek rondom de fotografie is effectief om zeep geholpen.
Hoe anders was dat nog maar enkele jaren geleden. Een luxe als je op vakantie ging met meer dan twee rolletjes van 36 opnamen. Elke afdruk was zeldzaam, elke foto moest perfect zijn. Scherptediepte, uitkadering en precies de juiste sluitertijd om iets van beweging in de foto te krijgen. En dan, op precies het juiste moment… knip. Zelfs de keuze van de film was een elegant compromis tussen de specifieke kenmerken van de 24 of 36 mogelijke locaties waar de camera uit zijn beschermhoes genomen zou worden. Korrelgrootte, lichtgevoeligheid. Kleur of toch klassiek zwart-wit. En in dat laatste geval, de Ilford HP5 of de FP2? Of toch de Tri-X van Kodak.
Maar nog meer dan het ritueel van kiezen en knippen, was toch vooral het wachten op de afdrukken een oefening in geduld. Het rolletje, mits volgeschoten, werd teruggewonden ingeleverd bij de fotograaf, die er tot soms wel een week over deed voordat de foto’s gereed waren. Thuis aangekomen vormde het pakketje afdrukken de basis van weer een nieuw ritueel. Met een versgezette kop koffie op tafel begon de herbeleving. Hoe anders is dat nu, waar op elke seconde op elke plek wel iets door iemand wordt vastgelegd op weer een nieuwe digitale gadget, om vervolgens massaal op de timeline van facebook te worden gedumpt. Beeldinflatie.
Een analoge foto legt niet een beeld vast. Het vereeuwigt een ogenblik. In mijn fototoestel zit nog een half volgeschoten Kodak Portra. Geduldig wachten wij samen een goed moment af, het rolletje en ik. Om opnieuw te beleven. Met een stevige mok verse koffie.
