Met hiphop heb ik niet bijzonder veel. Toch heb ik me laten overhalen om vrijwilliger te zijn op het eerste Bredase gratis hiphop openluchtfestival Boogiedown Breda.
Ik had wel sympathie voor de jonge organisatoren, allen ergens rond de twintig, die met veel lef en een flinke bak gemeentelijke subsidie in enkele maanden tijd een serieus festival uit de grond gestampt hebben.
Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. Of ik maar wilde beginnen met een muntendienst en ook maar meteen barhoofd van de tweede shift wilde worden. Een shift van vijf tot elf ‘s avonds, dus aanmerkelijk drukker dan de vroege bardienst. En ook nog met een kleinere ploeg, zes vrijwilligers in plaats van acht. Dat werd dus lekker doorwerken.
Ik heb altijd liefst een ploeg die een tikkie krap is dan te groot. Niets zo saai als wachten p werk. Dus we konden ons hart ophalen: gesjouw met vaten, flink doortappen, een enkele keer een instructie fustverwisselen en na een korte gewenningsperiode een goed geoliede samenwerking. En uiteraard mijn stem weer aan gort.
Barren op een festival. Veel leukere dingen zijn er niet te doen. Of, zoals Leo van Lieshout vanaf de andere kant van de bar het nog het meest treffend verwoordde: „het zal weer eens niet dat Akinci op een festival achter de bar staat.”
Even de datum aanpassen, anders raak je nóóit up-to-date…
[sÇ: inderdaad, het was al weer de 31e.]