boogiedown – selcuk.nl

De Hiphopper – zo 28 juni 2009

Ah, ja dus. De vrijwilligersbarbecue van Boogie Down. Waardoor ik Wouter Hamel moest laten gaan die in onze vorig jaar heropende haven een concert gaf. Om nat van te worden.

Gelukkig is zo’n vrijwilligersbarbecue ook reuze interessant. Niet alleen vanwege het bier dat door de organisatie geheel gratis werd verstrekt aan alle vrijwilligers, maar ook en vooral door het interessante gezelschap.

Zo had één van de vrijwilligers zijn hele stamboom in zijn iPhone gezet. Iets dat handig van pas kwam toen hij probeerde zijn familiesituatie uit te leggen. Voorwaar geen eenvoudige klus voor iemand van wie de ouders bij elkaar zo’n 6 huwelijken of daarop gelijkende relaties hadden.

Het gaf ook nog even de gelegenheid om dat prachtige moment aan te halen, waarop een tamelijk oude vrouw op het zitje van haar rollator ging zitten om de breakdancende jongeren van dichtbij gade te slaan. Hiphop alleen voor jongeren? Kennelijk niet. Yo, oma!

De Zoekende – zo 14 juni 2009

En zo zat ik aan het eind van de middag, na een korte stadswandeling, toch weer even met een biertje in de hand bij Dok 19. Ik was mijn fiets kwijt en hoopte hem ergens in de stad tegen te komen, maar helaas.

Het was niet helemaal helder wat er precies was gebeurd. De avond ervoor was ik na Boogie Down op het terras van de Dok beland met Janneke, Jaap, Sebi en Perlita, waar we een niet nader te noemen aantal alcoholische versnaperingen en 20 Vietnamese Loempia’s naar binnen werkten. Het was Jaap die als eerste besloot naar huis te strompelen. Sebi en Perlita hadden hun laatste trein naar Etten-Leur verruild voor een slaapplek bij mij en Janneke wilde nog wel even naar het volgende etablissement.

Nu zou ik zweren dat ik mijn fiets aan de hand had toen we door de stad naar huis liepen. Maar de volgende middag was mijn rijwiel nergens te bekennen. En het sleuteltje evenmin. Perla kon zich ook niet herinneren dat ik de avond ervoor een fiets bij me had.

Dus liep ik die zondag dezelfde route, waarvan het me sowieso verwonderde dat ik ‘m me nog kon herinneren, omgekeerd terug. Nergens kwam ik onderweg mijn fiets tegen. De puzzel was toen niet ingewikkeld meer. Ik heb de fiets vast ergens laten staan toen we weer eens enkele bekenden tegenkwamen en ik tijdens het plichtmatige babbeltje een sjekkie rolde.

Tevreden dat ik de puzzel opgelost had, maar ontstemd over het feit dat ik in aangeschoten toestand tegenwoordig ook al fietsen her en der rond laat slingeren, keerde ik terug naar huis. Daar, op tafel, lag mijn fietssleuteltje.

Met een glimlach legde ik het sleuteltje bij de collectie sleutels van fietsen die mij ooit ontvallen zijn. Gelukkig, mijn fiets was gewoon voor de deur gestolen. Ik heb geen Korsakov.

De Boogieman – za 13 juni 2009

Boogie Down. Boogie Down Breda. Een supervet hiphopfestival dat voor de tweede keer in Breda en voor de eerste keer op het Kasteelplein wordt gehouden.

Dus had ik mijn veel te grote hood uit de kast gehaald. Zo eentje met doodshoofdjes erop. En geen T-shirt, want dat zou ik daar wel krijgen. En als ik gouden kettingen had gehad, had ik die ook omgedaan. Alles om in stijl te gaan. Yo!

Ik was vrijwilliger. Aan mij de nobele taak om barhoofd te zijn. En dus knoopte ik een theedoek aan één van de lussen van mijn broek en deed ik mijn oortje in. En de iets te grote hood uiteindelijk maar weer uit. Het was er toch iets te warm voor.

Nu houd ik eigenlijk helemaal niet zo van hiphop. Maar een biertje tappen op een festival, dat kan ik als de beste.

Homo Voluntarius – za 31 mei 2008

Boogiedown Breda

Met hiphop heb ik niet bijzonder veel. Toch heb ik me laten overhalen om vrijwilliger te zijn op het eerste Bredase gratis hiphop openluchtfestival Boogiedown Breda.

Ik had wel sympathie voor de jonge organisatoren, allen ergens rond de twintig, die met veel lef en een flinke bak gemeentelijke subsidie in enkele maanden tijd een serieus festival uit de grond gestampt hebben.

Dat lieten ze zich geen twee keer zeggen. Of ik maar wilde beginnen met een muntendienst en ook maar meteen barhoofd van de tweede shift wilde worden. Een shift van vijf tot elf ‘s avonds, dus aanmerkelijk drukker dan de vroege bardienst. En ook nog met een kleinere ploeg, zes vrijwilligers in plaats van acht. Dat werd dus lekker doorwerken.

Ik heb altijd liefst een ploeg die een tikkie krap is dan te groot. Niets zo saai als wachten p werk. Dus we konden ons hart ophalen: gesjouw met vaten, flink doortappen, een enkele keer een instructie fustverwisselen en na een korte gewenningsperiode een goed geoliede samenwerking. En uiteraard mijn stem weer aan gort.

Barren op een festival. Veel leukere dingen zijn er niet te doen. Of, zoals Leo van Lieshout vanaf de andere kant van de bar het nog het meest treffend verwoordde: „het zal weer eens niet dat Akinci op een festival achter de bar staat.”