jaap – selcuk.nl

De Richtingloze – ma 13 juli 2009

De blauwe Brabantse lucht beloofde een mooie dag. Ik was voor mijn doen vroeg uit de veren en had er zin in, zelfs al werd de lucht al naar gelang mijn trein zijn bestemming naderde, steeds bewolkter.

Eenmaal in Den Haag aangekomen, ging mijn telefoon. Niels. Of ik wist hoe laat ik ongeveer in Utrecht zou aankomen. Een vloek of twee ontsnapte. Mijn afspraak op het Landelijk Bureau over de nieuwe klimaatonderhandelingen eind dit jaar in Kopenhagen helemaal vergeten.

Ik pakte de eerst mogelijke trein naar Utrecht. Ondertussen klaarde de hemel op. Zo tegen half twee, na enkele uren brainstormen, kon ik alsnog naar Den Haag voor een verlate lunchafspraak bij Jaap. Die me vervolgens met de motorboot nog even de wateren van Den Haag liet zien.

Zo rond half vijf zette ik voet aan vaste wal, vast van plan om – pro forma – nog even mijn gezicht op mijn werk te laten zien. Halverwege de wandeling draaide ik om en haastte me naar het station. Ik moest snel zijn, wilde ik nog op tijd komen voor het fractievoorzittersoverleg, om 18.00 uur in Breda.

Het was de eerste afspraak die ik die dag haalde.

De Gevierde – vr 3 juli 2009

Veel leuks valt er niet te vertellen over de affaire Borghouts, behalve dan dat ik inmiddels ook wordt erkend als invloedrijke GroenLinkser. Door GeenStijl althans. En dat is toch het hoogste dat je kunt bereiken. Of, zoals Dr. Ing. I.R. Ackermans zou zeggen: „ik ben genoemd.”

Na een vermoeiende week was deze vrijdag ook nog tamelijk vermoeiend. ‘s Ochtends kon ik nog rustigaan doen, maar ‘s middags stond de traditionele stranddag van de Kamerfractie op het programma. Een stranddag die, vreemd genoeg, dit jaar trouwens werd gehouden in het Westbroekpark.

De stranddag is ooit ontstaan in het roemruchte verkiezingsjaar 2002. Niet alleen was er toen een hoop tumult rond de opkomst van en moord op Fortuyn en de daaropvolgende dreigementen aan het adres van Paul Rosenmöller. Het was ook de tijd waarin GroenLinks-Kamerlid en dominee Ab Harrewijn plotseling kwam te overlijden. Het was Paul die toen besloot met zijn allen een dag naar het strand te gaan om letterlijk en figuurlijk uit te waaien. Sindsdien is de Stranddag een jaarlijkse traditie waar in aanwezigheid van Kamerleden, medewerkers, stagiairs en stagiaires, partners en kinderen het parlementaire jaar wordt afgesloten.

Daarna kon ik nog aanschuiven bij de verjaardag van Jaap, die die dag al weer zijn 27e verjaardag vierde. Achteraf gezien, zo bleek, niet meer de leeftijd waarop je je feestjes op vrijdag regelt. Want hoewel het heerlijk druk was toen ik rond een uur of tien aan kwam, een paar uur later was zo’n beetje iedereen afgetaaid.

Kleine jongens worden groot, studenten worden werknemers en vrijdagavond is voor velen kennelijk niet meer het begin van het weekeinde, maar het einde van een te drukke en zeer vermoeiende werkdag.

Ouder worden. Zucht.

De Zoekende – zo 14 juni 2009

En zo zat ik aan het eind van de middag, na een korte stadswandeling, toch weer even met een biertje in de hand bij Dok 19. Ik was mijn fiets kwijt en hoopte hem ergens in de stad tegen te komen, maar helaas.

Het was niet helemaal helder wat er precies was gebeurd. De avond ervoor was ik na Boogie Down op het terras van de Dok beland met Janneke, Jaap, Sebi en Perlita, waar we een niet nader te noemen aantal alcoholische versnaperingen en 20 Vietnamese Loempia’s naar binnen werkten. Het was Jaap die als eerste besloot naar huis te strompelen. Sebi en Perlita hadden hun laatste trein naar Etten-Leur verruild voor een slaapplek bij mij en Janneke wilde nog wel even naar het volgende etablissement.

Nu zou ik zweren dat ik mijn fiets aan de hand had toen we door de stad naar huis liepen. Maar de volgende middag was mijn rijwiel nergens te bekennen. En het sleuteltje evenmin. Perla kon zich ook niet herinneren dat ik de avond ervoor een fiets bij me had.

Dus liep ik die zondag dezelfde route, waarvan het me sowieso verwonderde dat ik ‘m me nog kon herinneren, omgekeerd terug. Nergens kwam ik onderweg mijn fiets tegen. De puzzel was toen niet ingewikkeld meer. Ik heb de fiets vast ergens laten staan toen we weer eens enkele bekenden tegenkwamen en ik tijdens het plichtmatige babbeltje een sjekkie rolde.

Tevreden dat ik de puzzel opgelost had, maar ontstemd over het feit dat ik in aangeschoten toestand tegenwoordig ook al fietsen her en der rond laat slingeren, keerde ik terug naar huis. Daar, op tafel, lag mijn fietssleuteltje.

Met een glimlach legde ik het sleuteltje bij de collectie sleutels van fietsen die mij ooit ontvallen zijn. Gelukkig, mijn fiets was gewoon voor de deur gestolen. Ik heb geen Korsakov.

Memory-lane – vr 24 apr. 2009

Meneer had nog wel zoveel te vertellen, maar omdat zijn hoofd een beetje vol zat, kwam het er allemaal niet zo uit. En dus, wat moet je anders, gingen we maar Guinness drinken in de kroeg met de asbakken op de tafels.

De muziek was goed en ik deinde enthousiast mee. Thin Lizzy? Boys are Back in Town? Laat ze maak komen. Ik denk dat het rond de vijfde of misschien wel zesde pint was dat Jaap een beetje dronken begon te raken. Het is in zijn leven de afgelopen weken nogal heftig geweest, dus dan mag dat. Anders trouwens ook.

„Weet je nog dat je na dat concert van Fairport in Grollo de lenzen uit mijn ogen haalde omdat ik al in slaap gevallen was?” vroeg Jaap tijdens een korte trip down memory-lane. In die dagen was ik nog smoorverliefd op Jaap. De bewuste avond was één van onze meest memorabele bacchanalen waarbij we, op de terugweg van het concert terug naar ons hotel in Rolde, ergens halverwege stomdronken de naast het fietspad gelegen greppel in fietsten. We hadden iets te veel whisky op

De luiken waren al toe toen we waggelend het café verlieten. Thuis stond de port op ons te wachten. Als een geoliede machine, we zijn inmiddels al zo’n tien jaar beste vrienden, gooide ik de kaas uit de koelkast de woonkamer in en ving Jaap ze op. Veel verder kwam hij niet. Met een glas port in de hand liep hij naar de slaapkamer om even te gaan liggen.

Ik vermaakte mezelf nog een half uurtje met het draaien van plaatjes, waarna ik eens ging kijken hoe het met Jaap was. Als een platgereden konijn lag hij slapend op bed. Roadkill met het glas port nog keurig in de hand. Ik besloot het maar zelf op te drinken.

Na het laatste plaatje ontdeed ik Jaap van zijn shirt, broek en schoenen en legde hem onder de dekens. Zijn lenzen had hij, in de loop der jaren wijzer geworden, dit keer gelukkig zelf al uitgedaan.

Homo Intus Foras – vr 10 okt. 2008

Jaarlijks houdt Verdieping K, het tot voorkort ook door Jaap bewoonde studentenhuis, een huisfeest. Ik heb daar een beetje een imago hoog te houden als één van de best geklede mensen. Het thema bood dit jaar echter weinig houvast.

Na een gruwelijk grote indianentooi bij het thema ‘Wild Wild K’, een soldatenuniform bij het thema ‘K-boem’, geheel blauw gebody-paint voor het thema ‘Hemelsblauw’ en stijlvol als piraat inclusief een kaasschaaf in plaats van een haak voor het thema ‘Piraatje Plaatje en de vloek van de K-schaaf, zat ik met mijn handen in het haar bij het thema ‘Kriss Kross’.

Ik zat er nog even over te denken een houten kruis voor mezelf te timmeren en dan als Christ’s cross, maar tussen idee en uitvoering zaten tijdgebrek in de weg, en praktische bezwaren. Dus uiteindelijk bleef er niet veel meer over dan het aantrekken van een capuchontrui en het opdoen van een zonnebril.

Want om nu je broek achterstevoren aan te doen, dat zit echt voor geen meter.

Homo Abscendens – zo 27 juli 2008

Verhuiskaart maart 2003

Al een jaar of zes woont Jaap, met een tussenpauze van een half jaar, in het voormalige ziekenhuis van de Bagijntjes in Delft. Het werd tijd om afscheid te nemen. Jaap is student-af.

Ik weet niet precies hoe vaak ik in die tijd verdieping K van het studentenhuis aan het Bagijnhof heb bezocht, maar dat ik hoog in de Top 10 sta, kan ik volgens mij wel zonder problemen beweren. Behalve Jaap zal ook ik afscheid moeten nemen van verdieping K.

Laat ik geen romantische verhandelingen houden over de mini-samenleving in een samenleving die verdieping K was. Of hoe gezellig de huiskamer was. Of hoe gezellig de feestjes. Ik heb niet de illusie dat er geen andere studentenhuizen zijn waar het net zo leuk is.

Aangezien het een soort van traditie is dat ik Jaap zo’n beetje altijd help met verhuizen, kon ik het afscheid in zijn volle hevigheid meemaken. Eerst een avondje drinken, en vandaag sjouwen met dozen. Horen hoe voor de laatste maal de deur in het slot valt.

Het nieuwe huis van Jaap is een woonboot in Den Haag. Wie weet, als we vroeg klaar zijn en het morgenavond nog lekker weer is, kunnen we zelfs een duik nemen.

Homo Saltans – za 7 juni 2008

Dattah - Ceci, n'est pas moi

Als je creatieve vrienden hebt, betekent dat dat je af en toe je agenda moet omgooien. Jaap had een uitvoering met dansgezelschap Dattah.

Dattah is een amateurgezelschap dat voornamelijk bestaat uit studenten. Hun voorstelingen, of beter, hun choreografiën, hebben een hoog associatief gehalte. Tijdens de repetitie wordt een thema uitgewerkt in beweging en beleving. Anderen associëren weer verder en vanuit het samenspel tussen dansers, choreograaf en art-director ontstaat uiteindelijk een voorstelling. Die voor de toeschouwer niet altijd even makkelijk is terug te herleiden tot het oorspronkelijke thema. Maar dat is bij moderne dans ook helemaal niet zo erg.

Dans blijft een aparte vorm in de podiumkunst en dat komt vanwege het lijfelijke aspect. Toneel en muziek zijn genres met een duidelijk verhaal. Bij dans is het lijft zelf het communicatiemiddel. En dat heeft twee uitwerkingen.

Allereerst de danser zelf, die met zijn lijf bezig is. De beweging, de fysieke inspanning, de danser geeft zijn lijf bloot. Het publiek is vervolgens ook met dat lijf bezig, observeert het en ervaart de schoonheid van dat lijf en de bewegingen. Ik kan me geen ander genre bedenken waarbij de performer zijn lijf zo ongegeneerd aan de buitenwereld toont en het publiek dat vervolgens zo ongegeneerd bekijkt. En dat maakt dans in zekere zin behoorlijk intiem.

Ja, goed, in letterlijke zin zou een erotische bar op dat punt nog hoger scoren. Maar naakt is toch iets anders dan bloot.

Homo Relinquens – za 10 mei 2008

'Karma' van Bernadette Huijbers (1999)

Ongeduld is een mooie eigenschap. Het kan leiden tot impulsief gedrag, onverwachte ideeën en uiteindelijk ook creativiteit. Bedachtzaamheid is ook een mooie eigenschap. Het geeft ruimte voor afstand en nuance. Deze twee eigenschappen combineren, is echter welhaast onmogelijk.

Soms komt pech nooit alleen. Dat is niet alleen een kwestie van mathematische kansberekening, ongeluk kan ook ongeluk aantrekken. Niet omdat ik zen-boeddhist ben of bezig ben met zaken als karma, nee simpelweg omdat mensen anders reageren op je, wanneer je even niet zo goed in je hum bent. En terwijl een gelukkig mens de ene kans na de andere in zijn richting zuigt, blijven voor een iets minder happy camper de deuren even gesloten. Tijdelijk. Allemaal niet zo schokkend.

Om jezelf nu niet helemaal in de put te graven, is het handig om bepaalde onzekerheden even in te pakken. Inpakken, in een doosje stoppen en er een datum op schrijven. Over een maand of wat weer uitpakken. En in de tussentijd niet over tobben. Het antwoord komt wel als het komt, niet altijd wanneer jij het wilt. Soms moet je dingen gewoon loslaten. En dat is, zeker voor de impulsieveren onder ons, lang niet altijd even makkelijk.

Ik weet het, het is soft gelul. Maar soft gelul werkt soms ontzettend goed als je met iemand aan het praten bent die eventjes een klein beetje ontheemd door het leven gaat. En laat ik mezelf de laatste jaren nu ontpoppen als iemand die tegen wil en dank vrolijk door het leven gaat. Ideale combi, toch?

Homo Rumpens – vr 11 apr. 2008

Jonathan Livingston Seagull

Het zonnetje scheen best wel lekker toen we rond een uur of vijf eindelijk op het Delftse balkonnetje van Jaap waren gearriveerd. En een biertje scheen eigenlijk ook wel lekker, dus dat namen we dan ook.

Het was eerder die middag al bij mij begonnen toen we samen hadden geluncht met Franse, Deense en Belgische kaas en Australische Wijn. Decadent doen is soms best wel lekker namelijk.

Die avond en de daaropvolgende nacht bleef het bij bier. De schade bleef beperkt tot een gesneuvelde plaat van Neil Diamond. Het ultieme bewijs dat drank niet per definitie meer kapot maakt dan je lief is.

Homo Dolorosus – vr 4 april 2008

HvG

Met een vrijwel uitdrukkingsloos gezicht lag hij op de bank, de deken tot aan zijn nek toe opgetrokken. De rest van de familie zat er omheen. En ik kwam net iets te vrolijk en net iets te nietsvermoedend binnen.

„Ziek?”, probeerde ik nog, maar dat bleek niet het geval. Alhoewel het tegenovergestelde, beter, evenmin van toepassing was. Na ruim vier jaar was het uit met z’n meissie.

Optimist als ik ben, pakte ik mijn telefoon om het desbetreffende nummer te verwijderen. Mijn sim-kaart zit al tijden vol en kan wel wat lucht gebruiken. De omstanders konden het gebaar wel waarderen. Let the healing begin.