Tag: leon

Overdag met mijn nieuwe fractiegenoot Sietzke Schokker naar het partijbureau in Utrecht geweest voor een workshop over college-onderhandelingen. Tegelijkertijd was er elders in het pand een bijeenkomst van RozeLinks aan de gang. Waardoor ik weer eens bij kon kletsen met mijn ‘ex’.

Ik zet het woord ‘ex’ bewust tussen aanhalingstekens. De relatief korte tijd dat wij een ‘relatie’ hadden, vonden wij namelijk beiden dat het woord ‘relatie’ niet geheel van toepassing was op de manier waarop wij in het leven wilden staan. Het woord ‘relatie’ gebruikten wij eigenlijk alleen maar om ons samenzijn in conventionele bewoordingen toch nog enigszins aan de burgerlijke buitenwereld te kunnen uitleggen. Leon en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens wat af te spreken. Dat zet ik niet tussen aanhalingstekens. Hij komt binnenkort eten en dat past helemaal binnen de conventies en definities van de moderne burgermaatschappij.

Aan het begin van de avond doorgereden naar Den Haag, waar vriend en oud-klasgenoot Bart zijn verjaardag vierde. Zijn 28e inmiddels, dus ik weet hoe hij zich voelt. Alhoewel Bart aanmerkelijk minder problemen lijkt te hebben met zijn aankomende bejaardendom dan ik.

Ik wist al dat Leon niet op mijn verjaardag zou kunnen zijn. Op zich niet zo’n ramp, want op feestjes krijg je iemand toch nooit lang te spreken. Dus had hij het idee postgevat om samen uit eten te gaan. Dat deden we dus, bij een biologische Italiaan in Haarlem. Waar ik onder ons gesprek een heerlijke spaghetti aglia olio op heb. En waarop ik mijn verjaardagskaart persoonlijk overhandigd kreeg. Sommige avonden gaan alleen erg snel voorbij.

Eerste kerstdag begon met het stofzuigen van mijn auto. Het vuil had zich in de afgelopen maanden opgehoopt op, in en onder de matjes van mijn auto en ik was er steeds niet aan toegekomen daar eens de stofzuiger langs te halen. De vrije dagen van kerst zijn een goed moment voor dat soort klusjes. Daarna naar Terheijden voor een bezoek aan grootmoeder en vervolgens door een verkeerde afslag via de provinciale wegen door het mooie Brabantse platteland onder een prachtig blauwe lucht naar Monnickendam gereden om daar eerste kerstdag te dineren met de ‘schoonouders’. Best spannend en ik was natuurlijk ook wel een beetje zenuwachtig, maar uiteindelijk was dat nergens voor nodig. Het zijn namelijk gewoon gezellige en leuke mensen die niet bijten.

De kennismaking verliep zo voorspoedig dat toen Leon rond een uur of half twaalf zijn bed opzocht (want erg moe) ik samen met zijn ouders nog naar de video van de speelfilm van Asterix en Obelix ben blijven kijken.

Tweede kerstdag werd ‘gevierd’ bij mijn moeder, met mijn broer en zijn vrouw. Na het uitgebreide maal zijn Leon en ik nog de stad ingegaan. In De Boulevard was een technofeestje gaande. Het was tevens de gelegenheid waarbij ik Leon kon voorstellen aan een groot gedeelte van mijn eveneens daar aanwezige vriendenkring. Ik durfde het aan na de wijn van het diner over te stappen naar het bier (linke soep!), Leon gaf de voorkeur aan vodka en vriend Cbi (die eerder die avond had gebeld met de vraag of er ergens nog wat leuks te doen was) zat aan de whiskey.

Er zijn niet veel dingen zo heerlijk als een glas hete chocolademelk (met slagroom) in een warm café, na een lange winterwandeling door het bos. Nu was de wandeling die Leon en ik maakten niet zo vreselijk lang, dit alles vanwege de naderende zonsondergang, maar dat maakte zijn wijntje en mijn choco er niet minder lekker om. Thuis stond nog een fles te wachten.

Eigenlijk moet je dit soort drankjes nuttigen rond de gaskachel of de open haard, schoenen uit, zittend op de grond. Helaas heeft de gaskachel al enige tijd geleden plaats moeten maken voor een centrale verwarming. Het werd dus bankhangen. Burgerlijkheid is best leuk, als je met z’n tweeën bent. ;-D

Poezen zijn nieuwsgierige huisdieren. Dat bleek bij het wakker worden, toen Gizmo, de kater van de huisgenoot, als een soort indiaan op de uitkijk vanaf de rand van de bank de vrijpartij gadesloeg. De kater was enkele minuten eerder door zijn baasje de kamer binnengelaten, toen deze aan ons vroeg of we wellicht ook een kopje thee wilde, en (want dat was de eigenlijke reden) of hij wat suiker mocht lenen. Een vrolijk ‘goedemorgen’, gevolgd door de aan mij gerichte, quasi-verbaasde opmerking “Oh, jij bent er natuurlijk ook nog”, kon ons weinig deren. We hadden de deken van het kleine, en daardoor erg intieme éénpersoonsbed tot fatsoenlijke hoogte opgetrokken.

Het gezamenlijk ontbijt bestond uit twee kaasbroodjes, een croissant en een hartige hap. Daarna gevolgd door een wandeling door Haarlem, kopje thee op de bank, een ritje naar de biologische slager (shit, ik moet nog kip hebben) en een wat onhandig afscheid bij een bushalte vlak bij zijn huis, waarbij we een oudere dame wellicht de schok van haar leven hebben bezorgd.

Of we elkaar nog vaker zouden zien, vroeg Jaap later die avond, nadat ‘ie me dronken had gevoerd om zo meer details uit me te kunnen trekken dan in nuchtere toestand. Het werd een openhartig gesprek.

Aangezien ik nog niet genoeg moed had verzameld om te bellen en ik die dan ook nog maar weinig van het nieuws gehoord had, besloot ik op de terugweg van Hilversum naar Breda eerst nog naar het laatste half uurtje van het Radio 1 Journaal te luisteren. Niet dat ik van het nieuws veel heb meegekregen, aangezien ik drukker bezig was met het bedenken van mogelijke scenario’s voor het te voeren telefoongesprek. Al snel brak onverbiddelijk het moment aan dat ik geen excuses kon verzinnen voor verder uitstel. De rest van de avond zou ik, gezien de fractievergadering, namelijk niet meer aan bellen toekomen. Door al vast wat voorraadpeuken te draaien, kon ik het onvermijdelijke nog enige minuten uitstellen (op verantwoorde wijze sjekkies draaien in de auto is niet altijd makkelijk), maar van verder uitstel kon geen sprake meer zijn.

“Hallo”
“Hoi, met Selçuk, ik hoop dat ik je niet stoor”
“Nee, helemaal niet. Ik zag dat je gisterenavond ook gebeld had, maar toen lag ik al op bed. Het leek me niet zo handig je op je werk terug te bellen.”
“Hoe was je zondag verder. Zaten er nog goede kandidaten tussen?”

[heel epistel over de gesprekken van zondag]

“Was je nog op tijd oor het optreden in Alkmaar?”
“Tsja, da’s nog een heel verhaal. Cbi woont in een studentenhuis dat vroeger een kantoorpand was. Toen ik mijn auto daar ging ophalen bleek het hek van de parkeerplaats nog dicht te zijn, dus ik kon er niet uit.”
“balen”
“Ja, ik heb een uur of twee moeten wachten voordat ik eruit kon, dus toen ben ik maar op eigen gelegenheid naar Alkmaar gegaan, in plaats van naar Breda, om daar met de rest van het koor met de bus naar Alkmaar af te reizen. Ondertussen dacht ik alleen maar dat ik dus net zo goed nog wat langer bij jou had kunnen blijven.”
“hihi”
“Op de terugweg reed ik op de snelweg en zag ik allemaal bordjes. Haarlem 12 kilometer, Haarlem 9 kilometer, Haarlem Noord, Haarlem Centrum, Haarlem Zuid.
“De verleiding van de snelweg.”
“Heb volgens mijn gevoel de hele dag met een hele brede grijns op mijn gezicht rondgelopen.”
“Heb ik ook. Het is misschien een rare vergelijking, maar het is net een kookplaat. Die worden langzaam warm, maar ze blijven daarna steeds warmer worden.”
“Het mooie van die metafoor is wel dat kookplaten ook héél langzaam afkoelen.”
“oja”

[heel lang om de hete brei heen dansen]

“Heb je het de komende tijd erg druk?”
“Hmm, best wel eigenlijk. Morgen begroting, woensdag koor of commissie, donderdag AZ, maar daar gaat misschien ook wel iemand anders naar toe. Vrijdag kan wel. Maar zaterdagavond heb ik in Breda weer een afspraak”
“Zullen we dan vrijdag afspreken?”
“Da’s goed. Ik bel je wel wanneer ik vertrek. Ik zal wel niet lang bij de vrijmibo blijven hangen, als je weet wat dat is”
“Ja, ik heb je log gelezen”
“hihi”.

Ik stond al twee minuten stil op de parkeerplaats in Breda toen ik rond kwart voor acht de telefoon ophing.

het bovenstaande is een vrije interpretatie van het daadwerkelijk gevoerde gesprek

Uiteraard hadden we veel te kort geslapen. Om half elf moesten we al weer opdraven bij het educatorium op de Uithof, het kennispark (een soort bedrijventerrein voor opleidingen) dat bijna-maar-noch-net-niet-helemaal buiten Utrecht ligt. Xtra ingevoegd programma-onderdeel op deze vijftiende verjaardag van GroenLinks was een discussie over de moord op Theo van Gogh. Om diezelfde reden hebben we onze verjaardag die dag verder niet gevierd.

Nu kan ik zeer uitbundig vertellen over de geweldige workshops, onze aangepaste versie van De Internationale die we als jongerennetwerk ten gehore hadden gebracht, de overgebleven lunchpaketten (die traditiegetrouw naderhand worden uitgedeeld bij de daklozenopvang o.i.d.), de maaltijd die de die-hard-jongeren nadien in Havana (het café, niet de hoofdstad) met de bijbehorende hoeveelheden drank hebben genuttigd en het feit dat ik die avond met Cbi, een in Utrecht wonende vriend had afgesproken.

Dat zou ik dus allemaal kunnen vertellen. Maar eigenlijk is me van die dag verder maar één ding ècht bijgebleven. En dat is die jongen die op het forum rondliep, meeging naar het eettentje en aan wie ik de rest van de avond eigenlijk een beetje vastgeplakt zat… letterlijk. Volgens mij ben ik verliefd. Woei!