Homo Congrediens – za 4 okt. 2008

Het DWARS-congres kwam bijeen in het met ontruiming bedreigde kraakpand De Illusie in hartje Den Haag. Op zo’n ideologisch verantwoorde locatie heeft het steeds gematigder wordende DWARS al lang niet meer vergaderd.

Het thema van dit congres, waarbij ik mezelf opnieuw heb opgeworpen als notulist, was ‘dogma’s’. En in de discussie die die avond rond dat thema werd gevoerd, werd onder andere het onderwerp kernenergie opgevoerd.

Nu dacht ik altijd vier redenen te hebben om tegen Kernenergie te zijn. Er is geen oplossing voor het afvalprobleem, de beschikbare voorraad makkelijk winbare uranium is beperkt – waar nog bij komt dat de delving van uranium vaak enorme landschapsvernietiging met zich meebreng – , bij kernenergie komt, over de hele keten berekend, vrijwel net zo veel Koolstofdioxide vrij als bij conventionele electriciteitscentrales en, hoewel de veiligheid van kerncentrales is verbeterd, als het mis gaat zijn we ook meteen zwaar de lul.

Nu wist de voorstander van Kernenergie mij te vertellen dat de CO2-uitstoot van een kerncentrale aanmerkelijk lager is dan bij conventioene centrales, ook als je het winnen van uranium meeweegt. Toegegeven, ik heb me nooit erg verdiept in kernenergie, maar ik was daar toch wel enigszins door verrast. En hoewel ik niet zomaar klakkeloos dingen van andere aanneem, ga ik zelf toch nog maar eens onderzoeken hoe die cijfers nu precies in elkaar steken.

Waarmee ik trouwens alleen maar wilde illustreren dat ik niet dogmatisch tegen kernenergie ben, maar alleen om praktische redenen. In het onwaarschijnlijke geval dat we die andere drie bezwaren ook nog kunnen oplossen, ben ik straks misschien gewoon voor. Op praktische gronden.

Homo Salticus – zo 30 mrt. 2008

Koetshuis bij Ridderhofstad Rhijnauwen

Omwille van argumenten die mij zijn ontgaan, had de congresorganisatie gemeend het feest dat traditioneel op de eerste avond van het congres wordt gehouden, al om half één te moeten ontbinden. Iets dat behalve tot enig rumoer vooral tot directe actie leidde. We gingen op expeditie door Bunnik.

Hoewel het een kwartier of drie lopen was en ik de moed eigenlijk al had opgegeven, kregen de doorzetters gelijk. Het café dat voor ons opdoemde heette Het Wapen van Bunnik en het zag er binnen weinig gezellig uit. Daar zouden wij wel ‘ns even verandering in brengen.

Niet veel later danste er DWARS-ers op tafels, werden er volle bladen bier besteld en ging de algehele joligheid met sprongen vooruit. Bij ons althans, daardoor flink aangemoedigd door de Nederlandstalige muziek (Linda, Linda, Linda, ik wil alles voor je…) die consequent en zonder voorbehoud werd gedraaid. De avond eindigde, dit mede door de relatief hoge homo-dichtheid binnen DWARS uiteraard ook weer tot zoenende mensen, mannen dit maal. Tot shock and awe van de plaatselijke bevolking en de opmerking „ik ben dit geloof ik minder gewend dan jullie”, opgetekend uit de mond van de aanwezige SP-afgevaardigde.

Hoewel het heel laat werd en de zomertijd nog een uur extra van onze slaaptijd afnam, werd er de volgende dag nog volop gecongresseerd. Er waren er zelfs bij die daarvoor nog de puf hadden actie te gaan voeren tegen de verbreding van de A27. Daar hoorde ik, voor de volledigheid, overigens niet bij.

Homo Enotans – za 29 mrt. 2008

Ridderhofstad Rhijnauwen

Het toekomst-congres van DWARS werd gehouden in Bunnik. Of althans, in het buitengebied van Bunnik. Een weliswaar mooie landelijke, maar weinig kosmopolitische omgeving om te congresseren. Kennelijk is DWARS het stadium van afgetrapte studentenverenigingen ontgroeid. Vreemd, aangezien DWARS toch echt achttien wordt dit jaar.

Of ik wilde notuleren, was de eerste vraag die me bij binnenkomst werd gesteld. Nou nee, eigenlijk niet, dacht mijn hoofd. Ja, zei mijn mond iets te snel. Waardoor ik het hele weekeind naast de congresvoorzitters aan tafel mocht gaan zitten om de discussie semi-woordelijk voor het nageslacht vast te leggen.

Nog even leek dat te mislukken, aangezien ik wel de adapter, maar niet de bijbehorende voedingskabel van mijn laptop had meegenomen. Helaas kan ik redelijk goed knutselen, waardoor ik met behulp van een rol gevonden duck-tape, een geleend zakmes en een doormidden gesneden stroomkabeltje van de meegenomen videocamera toch nog iets kon fabriceren wat leek op stroomvoorziening. Overigens niet geheel zonder een angstaanval van de kandidaat-voorzitter, die toch echt van mening was dat dit tot niets anders kon leiden dan kortsluiting, brand en de algehele vernietiging van het samengekomen kader van de jongerenorganisatie, of op zij minst van mijn schootcomputer. Beide bleven echter uit.

Homo Componens – di 9 okt. 2007

DWARS

Het afgelopen DWARS-congres had per motie verordonneerd dat ik een DWARS-lied moest schrijven. Ik had al bedacht dat het een acrostichon moest worden. Hierbij dan ook het resultaat, vooralsnog geïnspireerd op het nummer Deportee (Plane Wreck at Los Gatos) van Woody Guthrie, op muziek van Martin Hoffman.

De wereld kan beter, de wereld kan mooier
De wereld, de aarde, de hele planeet
We mogen dan jong zijn, we hebben de toekomst
Dus luister naar ons als je dat nog niet weet

Refrein
DWARS, dat zijn we en zullen we blijven
We vechten voor mensen, en dieren, en bossen
Voor vrijheid, gelijkheid, en voor eerlijk delen
We strijden voor ons ideaal… allemaal

Waar onrecht en onmacht de mensen verteren
Komt DWARS om de hoek als de redder in nood
Wij zullen strijden, met woorden en daden
Tot de wereld perfect is, is DWARS nog niet dood

Refrein

Afval verpest onze aarde, ons water,
We staan langzaamaan op de rand van een klif
Nu snelle winst geeft problemen voor later,
Wij pleiten voor duurzaam, dus weg met dat gif,

Refrein

Redelijk willen stroomt over de aarde,
Maar redelijk is soms ook best radikaal,
Alles van waarde is zonder ons weerloos,
Wij komen in axie en maken kabaal

Refrein

Somberheid zal onze wereld niet kleuren
Cynisme, wij zullen niet wijken daarvoor
En ook al moet er nog wel heel wat gebeuren
Wij geven niet op, onze axie gaat door

Homo Acetosus – zo 7 okt. 2007

congres-publiek

Telkens wanneer het DWARS-bestuur verantwoording moet afleggen over het in het afgelopen half jaar door hen gevoerde beleid, leidt dat bij sommige DWARSers tot zure en kritische opmerkingen. Deze keer was geen uitzondering.

En het DWARS-bestuur had nog wel zo zijn best gedaan een multimediale presentatie te geven. Het leidde meteen tot de eerste zure opmerking: „duurt het nog lang, want dit hebben we allemaal al in jullie schriftelijke verantwoording kunnen lezen”. Duidelijk een opmerking van iemand die zat te popelen om eens flink van wal te steken met forse kritiek.

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik zelf niet erg gediend ben van multimediale presentaties. Wat dat betreft kon ik deze opmerking billijken. Maar ik voelde me toch geroepen om iets later een opmerking over de bitchy toonzetting van sommigen te moeten maken. Wellicht ga ik mij in mijn laatste actieve DWARS-jaren nog opwerpen als sfeerbewaker.

Desondanks kon ik me niet inhouden toen organisatorisch voorzitter Jesse Klaver zich verdedigde tegen het kritiekpunt dat hij zich teveel met het hervormen van de interne procedures bezig hield. „Het gaat niet om de procedures, het gaat om de invulling daarvan”, was zijn letterlijke antwoord. Oud voorzitter Onne en ik keken elkaar enkele seconden aan en barstten daarna in lachen uit.

Overigens, wie de exacte stemmingen over de invulling van de nieuwe bestuursposten wil weten:
Joeri van het Hoff (voorzitter): 43 voor, 6 tegen, 6 onthoudingen;
Jesse Klaver (secretaris organisatie): 44 voor, 4 tegen, 7 onthoudingen;
Jaap van der Heijden (penningmeester): 51 voor, 1 tegen, 3 onthoudingen;
Doortje van Hal (promotie en ledenwerving): 47 voor, 4 tegen, 4 onthoudingen;
Rick Meulensteen (internationaal secretaris): 50 voor, 3 tegen, 2 onthoudingen;
Hella Godee (politiek secretaris): 53 voor, 0 tegen, 2 onthoudingen;
Diederik ten Cate (politiek secretaris): 47 voor, 5 tegen, 3 onthoudingen;
Esther Tienstra (politiek secretaris): 51 voor, 2 tegen, 2 onthoudingen;

Homo Abolescens – za 6 okt. 2007

Oudezijdse Kolk in Amsterdam

Het DWARS-congres is en halfjaarlijks hoogtepunt in de politieke cyclus. Een DWARS-congres kent namelijk, geheel volgens de basisdemocratische beginselen, geen enkele beperking als het gaat om de inbreng van de aanwezigen.

Dat betekent dat niet alleen dat iedereen vrijwel onbeperkt het woord krijgt, of anders zelf gewoon neemt, het betekent ook dat je zo’n beetje op elk gewenst moment een motie of amendement kunt indienen.

Zo lag er dit maal ook een motie om DWARS van naam te doen laten veranderen, ingediend door Simon en Mieke. De tekst luidde als volgt:

Het DWARS-congres bijeen op 6 en 7 oktober in Amsterdam, overwegende

  • dat DWARS allang al niet meer dwars is, maar mee gaat met iedere mening van GroenLinks;
  • dat dat eigenlijk prima is, want GroenLinks is de beste partij van Nederland en een toffe club;
  • dat onze politiek voorzitter met enige trots in de Volkskrant heeft gezegd dat wij tegenwoordig ’Femke Jugend’ worden genoemd;
  • dat Femke Halsema niet meer een termijn in de Tweede Kamer kan dienen;
  • dat DWARS een vooruitziende blik heeft;

spreekt uit dat:
DWARS voorstaan Selçuk Jeugd genoemd moet worden en gaat over tot de orde van de dag.

Ik heb zelf maar tegen de motie gepleit, waarop de indieners hem hebben teruggetrokken. DWARS is een politieke beweging waarbij idealen het bindmiddel zijn en niet personen. Maar uiteraard heb ik ook uit lijfsbehoud tegen de motie gepleit. Stel je voor dat ik voor had gepleit en de motie was alsnog afgewezen, dat zou toch treurig zijn.

Daarmee was ik er overigens nog niet. Per motie werd ik tevens opgedragen om het tijdens het DWARS-kamp geboren DWARS-lied verder af te schrijven. En had ik zelf ook nog een motie die het, gelukkig gehaald heeft. Al moest ik daarvoor punt 15 veranderen in ‘de boeken van Gerard van het Reve’ en punt 20 zelfs schrappen. Ach, politiek is compromissen sluiten. Ook bij DWARS.

De leden van DWARS, bijeen tijdens hun congres op 5 oktober 2007, overwegende dat

  • er nog veel te verbeteren valt in deze wereld;
  • DWARS daarin voorop zou moeten lopen;
  • Ayaan weer terug is;
  • Geert nog rondloopt;
  • God in Jorwerd is teruggekeerd;
  • We te maken hebben met het meest betuttelende kabinet sinds tijden;

constaterende dat hetgeen hierboven staat echt heel erg is, en zeker niet is opgeblazen;

Spreekt uit dat, hoewel we al onze wapens hebben ingeleverd, het DWARS-bestuur er alles aan moet doen om een (virtuele) bom te leggen onder

1) dit kabinet,
2) racisme,
3) xenofobie,
4) seksisme
5) homofobie,
5a) heterofobie;
6) islamofobie,
7) uitbuiting en onderdrukking;
8) dierenleed,
9) milieuvervuiling
10) europafobie;
11) de uitwassen van Geert Wilders;
12) de te makkelijke demagogiek van de Socialistiese Partij;
13) Maoisme in zijn algemeenheid;
14) ASO-bakken,
15) de boeken van Gerard van het Reve;
16) methaan, co2, nox en so2 (en met terugwerkende kracht ook zure regen),
17) Kernenergie (geen bommen onder centrales a.u.b.);
18) kindsoldaten;
19) terrorisme en de verenigde staten (de uitwassen dan, hè),
20) geile brenda en belspelletjes;
21) elke verwoede poging om meer op de JD te lijken;
22) genetische manipulatie;
23) al die andere dingen waar we tegen zijn;
24) overbodige moties die achteraf toch lang zo grappig niet blijken te zijn en altijd op het allerlaatste moment worden ingediend.

Homo Adnumerans – zo 1 apr. 2007

powernap (foto: michel.klijmij.net)

Het feestje van de vorige avond werd in de jeugdherberg waar we verbleven uitaard doorgezet. Vrolijk en non-conformistisch als we zijn, hadden wij lak aan rook- en drankverbod en aangezien de buren in de aangrenzende slaapzalen ook Dwarsers waren, werden we ook niet gehinderd door enige vorm van medeleven waar het gaat om het eerbiedigen van geluidsnormen.

De enige in onze kamer ingedeelde Dwarser die wèl meteen wilde slapen, kwam al snel tot de conclusie dat íe het best van slaapzaal kon ruilen met iemand die juist van zins was de komende uren bij ons door te brengen. En toen de MP3-speler was aangesloten, oud-voorzitter Onne met twee trays bier aankwam en het eerste kussengevecht achter de rug was, kon de afterparty beginnen.

Uiteraard wreekt zich dat de volgende ochtend. En dus sliepen wij voor aanvang van dag twee van het congres in een hoekje van de vergaderruimte nog een beetje onze roes uit.

De vergadering begon enigszins gedwee, maar gelukkig kwam de tegendraadse stemming gedurende de middag toch nog terug. Helemaal toen een amendement om in het enigszins omstreden Dwars-dierenrechtenhandvest het woord ‘dieren’ te vervangen door het woord ‘bieren’ (“een goede bierverzorging omvat voldoende zorg voor het welzijn en de conditie van het bier in kwestie”) aanvankelijk door een meerderheid van het congres werd aangenomen. Na de ontstane commotie en verontwaardiging bij enkelen werd een aangevraagde herstemming in het nadeel van het amendement beslist. Uitkomst is wel dat Dwars opnieuw naar het handvest gaat kijken en dat het tot die tijd min of meer een dode letter is.

Bleef over: het kiezen van een nieuw bestuur, dat voor mijn bloggende vrienden/collegae Michel Klijmij en Paul Vermast Smeulders ongunstig uitpakte. Maar dat hoort nu eenmaal bij democratische verkiezingen.

Restte het niet-officiële ‘kom-laten-we-nog-even-een-restaurantje-pakken’ aan het eind van het congres. Waarbij het opviel dat Dwars veel minder vegetariërs telt dan pakweg tien jaar geleden en opvallend veel méér homo’s.

Homo Liber – za 31 mrt. 2007

college non-conformisme (foto: Sjoerd Bakker)

In de agenda stond het tweedaagse congres van de groenlinkse jongerenorganisatie Dwars, dit weekeinde in Arnhem. En dus toog ik ’s ochtends naar het Oosten, gewapend met laptop, congresreader en een vers paar sokken en een onderbroek.

Het ochtend- en middaggedeelte van het congres bestond onder meer uit het doorvoeren van weer een hele waslijst aan wijzigingen van statuten en huishoudelijk reglement. Daaronder ook de afschaffing van het duo-voorzitterschap. Het was de sluitsteen van een al jaren geleden ingezette koers van bestuurlijke vernieuwing, waarbij Dwars van een naar basisdemocratische idealen ingerichte, platte, platte organisatie werd omgevormd tot een hiërarchische organisatie met een conformistische structuur. Dat dat eraan zat te komen, was twee jaar geleden al te vrezen.

’s Avonds was het mijn beurt om een debat te leiden tussen socioloog Dick Pels (Waterlandstichting) en Politicoloog Robbert Jan van der Veen. De discussie ging over de vrijzinnige koers die GroenLinks en Dwars al enige jaren belijden, maar van een echt debat was weinig sprake, omdat beide heren de vrijzinnige koers grotendeels onderschrijven. Dus maakte ik er een debat in de diepte van. Geen sprankelend vuurwerk, maar inhoudelijk interessant, al was het voor enkele nieuwelingen misschien behoorlijk taaie kost.

Dit alles culmineerde in het traditionele feest waarmee de eerste dag van een Dwars-congres altijd wordt afgesloten. De jongste aanwezige, een knul van vijftien, bood me – na een prettig gesprek onder het genot van enkele biertjes – een joint aan.

Plots stonden twee Dwars-homo’s voor onze neus, die ons vermanend toe begonnen te spreken. “Vijftien jaar, dat is veel te jong voor alcohol en al helemaal voor een joint.” ‘Pardon?’, dacht ik. Ondertussen werd ik om mijn oren geslagen met de wet.

Het was hoog tijd voor een college non-conformisme. Waarbij de vrijheid om te doen en te laten wat je zelf wilt, het hoogste goed is. Waarbij het vrijlaten van mensen gepaard moet gaan met verantwoordelijkheid gedrag van het individu. Dat jongeren de nobele taak en plicht hebben om grenzen op te zoeken en af en toe te overschrijden. En dat, als het er op aan zou komen, wel zou opwerpen als volwassen begeleider. Er zijn momenten dat je lak moet hebben aan de burgerlijke moraal. Of, zoals de leus bij ons vroeger was: ‘Soms moet je gewoon even Dwars liggen’.

Licht sputterend dropen de beide heren af, bang om voor conformistische conservatief uitgemaakt te worden – na een soa toch zo’n beetje het ergste wat je als homo kan overkomen. Zodat wij met z’n tweeën buiten een joint konden roken.

Homo Non Conventionalis – 23 en 24 sep. 2006

spreektijd

Het tweedaagse DWARS-congres begon mij eigenlijk wat te vroeg. De avond ervoor had ik een studentenfeestje in Delft, dat naast de benodigde hoeveelheden bier ook met laat (of liever: vroeg) naar bed gaan gepaard ging. Daarnaast was het nationaal knip- en knutselweekeinde bij de NS, waardoor de treinfrequentie ook nog eens flink omlaag was geschroefd.

Zoals de laatste jaren te doen gebruikelijk, ging het DWARS-congres met de doorvoering van een aantal koerswijzigingen gepaard. Zo werd aan het eind van de tweede congresdag nog even snel de vrijheid van onderwijs geaccepteerd. Voor het eerst in de geschiedenis van DWARS wordt nu gepleit voor het behoud van bijzonder onderwijs, zij het gebonden aan specifieke regelgeving omtrent het onderwijsprogramma.

De beroemde tweedaagse congressen van DWARS werden in het verleden doorgaans overbrugd met een feestje op zaterdag, gevolgd door het beroemde non-competitieve wie-vindt-er-nog-een-lege-plek-op-de-smerige-vloer-om-daar-zijn-luchtbedje-op-te-blazen-spelletje. Maar deze anarchistische exercities horen inmiddels tot het verleden. DWARS had een heuse Stay-Okay (lees: jeugdherberg) afgehuurd om de congresgangers in onder te brengen. Hoewel wellicht relatief duur voor het zeer beperkte aantal uren dat er in werkelijkheid werd geslapen en ook nog eens aan de andere kant van de stad, bevielen het bed en de ochtendlijke douche meer dan prima.

Op de laatste congresdag had ik de eer om als dagvoorzitter te mogen optreden. En dat viel nog even niet mee, omdat het te drukke programma (verkiezing nieuw bestuur, amenderen en vaststellen politiek program en een debat over het GroenLinks-verkiezingsprogramma) allemaal in minder dan vijf uur behandeld moest worden. De opzet slaagde niet helemaal: ondanks de alom heersende vermoeidheid ten gevolge van het DWARS-feestje op zaterdagavond waren de aanwezigen energiek genoeg om over een aantal voorstellen flink te debatteren. Aan mij de ondankbare taak de ruimte hiervoor zo klein mogelijk te maken. Interne partijdemocratie is leuk, maar we moeten wèl de agenda afwerken.

Na de borrel en het eettentje was het knip- knutselweekeinde (met dank overigens aan Rogier voor deze omschrijving) nog steeds niet ten einde. Er zat niets op dan bovenlangs van Den haag naar Breda te reizen. Drie keer raden wie ik bij aankomst op Breda Centraal tegen kwam: Rogier, die vanwege het Nationale Knip- en Knutselweekeinde besloot de reis van Nijmegen naar Rotterdam onderlangs af te leggen. Met dank aan de Nederlandse Spoorwegen.

O ja, bovenstaande foto is geleend van Sanne Castro. What’s in a name, zullen we maar zeggen.