Homo Recensens – za 12 apr. 2008

sperziebonen

Eén van de onderdelen van de communicatietraining voor raadsleden was het oefenen van schriftelijke vaardigheden. Handig, dacht ik. Dan heb ik weer wat stof voor mijn weblog. Hieronder dan ook de recensie die we moesten schrijven over het ‘s avonds geserveerde buffet.

De door restaurant De Raadszaal geserveerde maaltijd valt nog het best te omschrijven als ‘sober doch humaan’.

De voedzame maaltijd bestond uit een eenvoudige salade met raketsla, gevolgd door gegratineerde aardappelen met spek, sperziebonen en saus met daarin vlees.

De bereidingswijze was weinig fantasievol, maar er was wel aandacht besteedt aan de diverse gerechten. Zo waren de sperziebonen afgewerkt met nootmuskaat en kon desgewenst een frisse dressing aan de salade worden toegevoegd. Voor de vegetariërs bestond de mogelijkheid de spek uit de aardappelen te vissen.

Uw redacteur raadt restaurant De Raadzaal af voor gelegenheden met een feestelijk karakter of voor Bourgondische levensgenieters. De eenvoudige eter kan er evenwel me een gerust hart gaan eten, zeker gezien de bijzonder gunstige prijs-kwaliteitsverhouding.

Homo Communicans – wo 9 apr. 2008

transparantie

De gemeenteraad van Breda ging op communicatietraining. Of althans, dat deel van de gemeenteraad dat het het minste nodig heeft.

Zo heb ik in ieder geval de dag ervaren. Als en zinvolle opfrissingscursus voor een groep collegae die op zich al best bekend zijn met de aangeboden stof.

Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik niets geleerd heb. Net als ongetwijfeld ook voor de andere deelnemers geldt, werd ik soms pijnlijk geconfronteerd met onhebbelijkheden of tekortkomingen in mijn presentatie. Maar met je neus op de feiten gedrukt worden, dat is nu juist het leerzame van zo’n training.

Het is lastig om precies te zeggen wat ik nog bij wil leren. In het algemeen wil ik volgens mij beter in staat zijn om de theorie in d praktijk te brengen. Minder lang van stof zijn in de raad bijvoorbeeld, omdat ik nog steeds te vaak te lang aan het woord ben. Ik wil mijn verhaal nu eenmaal niet vooraf op papier zetten. Dat haalt de spontaniteit weg.

Kortom, ik wil de theorie eigen maken, als een automatisme in de prakijk brengen. Want als mijn presentatie niet verbeter, wordt ik natuurlijk nooit secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Of, als dat niet mogelijk blijkt te zijn, president van Europa.

Homo Optimisticus – do 31 jan. 2007

inspraakbijeenkomst

De gemeenteraad kreeg een cursus ‘waarderend vernieuwen’. Dat klink een beetje new-age en boeddhistisch en eigenlijk was het ook wel een beetje soft. Maar ik moet positief blijven.

Nee, zonder gekheid. Ik kan natuurlijk vrij makkelijk een cynisch stukje schrijven over een cursusleidster die koste wat kost wil dat wij aardig blijven tegen lastige burgers met vervelende problemen, maar daarmee zou ik de cursusavond te kort doen. Allereerst ervaar ik de inwoners van onze stad, één uitgezonderd, niet als lastig. Ten tweede is het voor raadsleden inderdaad soms best wel lastig om vrolijk te blijven als er tijdens een wijkbezoek weer een bak problemen wordt leeggestort. Hoe terecht dat overigens ook is.

Maar daar ging de cursusavond niet over. Daar oefenden we namelijk vooral hoe je een heel gesprek een positieve draai kunt geven. Om een voorbeeld te geven: iemand komt met een probleem, maar ook al meteen met een oplossing. Nu is het met oplossingen nog wel eens zo dat deze niet altijd te realiseren zijn, bijvoorbeeld om financiële redenen of omdat de oplossing andere plannen in de weg staat. Nu betekent dat vaak nog einde verhaal: burger teleurgesteld in de politiek en de politicus in de put omdat hij weer nee heeft moeten verkopen.

Eén van de centrale ideeën van ‘waarderend vernieuwen’ is dat je samen met je gesprekspartner probeert de verschillende opties en mogelijkheden te verkennen. Maar om dat te kunnen, moet je eerst vertrouwen winnen, een band opbouwen. En dat allemaal in een tijdsbestek van enkele minuten, want veel langer duren de gesprekken met de gemiddelde burger tijdens een bezoek of een openbare avond niet.

Het klinkt allemaal ontzettend logisch. Maar tijdens de rollenspellen bleek overduidelijk dat het lang niet altijd even makkelijk is. En dat komt niet omdat politici halve autisten zijn. Als ik dat zou zeggen, wordt het alsnog een cynisch stukje. En dat was niet de bedoeling.