Homo Politicus – ma 27 okt. 2008

Stadhuis Breda
De gemeenteraad van Breda heeft een scholierenproject. Leerlingen moeten een eigen voorstel voorbereiden en het winnende voorstel wordt vervolgens daadwerkelijk uitgevoerd. Mits de uitvoeringskosten onder de vijfduizend euro zijn althans. Dus een rotonde aanleggen, zit er niet in.

De aftrap van de bijeenkomst begon maandagochtend in het stadhuis. En dat gebeurde met een gespeeld debat tussen de verschillende raadsleden over de aanleg van een nieuwe wijk. Ineens was ik fractievoorzitter van een niet bestaande partij die een beetje leek op het CDA. En kon ik het in het debat opnemen tegen CDA-collega Irène Verkuijlen die ineens woordvoerder was van een natuurpartij. De griffie-medewerkers moeten vooraf al lol gehad hebben.

En dus benadrukte ik het belang van voldoende speelplekken en hondenuitlaatplaatsen aangezien elk gemiddeld gezin 2.1 kinderen en een labrador heeft. En verbaasde Irène me met haar kennis over kamsalamanders of één of ander soortgelijk beestje dat met de aanleg van deze fictieve woonwijk wel eens in de knel zou kunnen komen.

Je zou het niet zeggen, maar raadsleden beschikken af en toe best over enig relativeringsvermogen. We hadden er zelf in ieder geval wel schik in. Of de scholieren onze onderlinge speldeprikken ook begrepen, waag ik echter te betwijfelen.

Homo Disceptans – di 26 juni 2007

Electron

In het kader van het stedelijke cultuurdebat was er in Electron vanavond een discussie onder jongeren. Is Breda een culturele stad voor jongeren en zo niet, wat moet er dan veranderen?

De discussie richtte zich vooral op underground. Of vernieuwende cultuur, om het zo maar e noemen. Want studentenkroegen zijn er in Breda voldoende. In elke stad wel, denk ik zo. En, zo vonden de meeste aanwezigen, underground moet het in eerste instantie hebben van de creatieve ideeën van mensen zelf. Op vernieuwende kunstuitingen kun je nu eenmaal geen beleid schrijven.

Waar de gemeente wel wat aan kan doen is haar starre houding, waarin bijna niets kan. De gemeentelijke organisatie, met al zijn bureaucratische regels, lijkt elk nieuw initiatief eerder tegen te werken dan te stimuleren. Zeker voor iemand die nog nooit iets georganiseerd heeft, werkt dat demotiverend. Dankzij de verstikkende ambtenarij worden evenementen vaak al geannuleerd voordat ze goed en wel aangekondigd zijn.

Dus iets meer begeleiding voor nieuwe initiatieven zou wenselijk zijn. ‘En verruimde sluitingstijden’ riep één van de aanwezigen en keek daarbij hoopvol naar mij. ‘Ik ben er nog steeds mee bezig’, antwoordde ik, ‘maar jullie zouden het makkelijker maken als jullie ook wat van je zouden laten horen bij de volgende commissievergadering’. Dat was een deal.

Homo Vigilens – di 10 okt. 2006

bedverhaaltje

Collega Rogier en ik zaten in overdrive. Na het eten werkten we nog een paar uur door. Tot elf uur, was aanvankelijk de bedoeling. Dat werd twaalf uur. En dat, op zijn beurt, werd nog veel later.

Toen we ver na twaalven het onszelf al zo lang beloofde biertje namen, en daarna nog een, misten we de nachtnettrein van twee voor twee naar Rotterdam. Althans, dat realiseerden we toen ik Rogier in de lift van het kamergebouw droogjes meedeelde dat we nooit binnen vijf minuten op centraal zouden zijn. En toen kwam onze briljante ingeving.

En dus liepen we terug naar onze werkplekken, trokken een fles wijn open en tikten we vol energie door tot een uur of half zeven. Althans, Rogier. Ergens rond half zes ben ik halverwege een zin in slaap gevallen. ‘Sommige mensen zijn best …’ luidde de onafgemaakte zin op het beeldscherm.

Om half zeven waren we klaar. Althans, we waren op. Rogier ging naar huis, ik verkoos het bed in de rustkamer van de fractie. Vier uur later verscheen ik weer op mijn werk.

Waar we mee bezig waren? Ssst. Daar mag ik nog niets over zeggen. Het moet nog worden goedgekeurd.