utrecht – selcuk.nl

Homo Commeans – vr 12 dec. 2008

Jasper Fastl, Selçuk Akinci en Annemarie Jorritsma

„Het heeft me twee uur en een kwartier gekost om hier met de trein te komen. Het voordeel daarvan is wel dat ik eindelijk de zaterdagbijlage heb kunnen lezen.” Met die woorden overhandigde ik een manifest voor een spoorlijn tussen Almere, Utrecht en Breda aan burgemeester Annemarie Jorritsma van Almere. „In Breda is het college voor zo’n spoorlijn en ik hoop dat U Uw college ook kunt overtuigen met de argumenten in dit manifest.”

Daarmee had ik mijn diplomatieke, agendazettende en vertegenwoordigende plicht vervuld. Annemarie nam het manifest dankbaar in ontvangst, sprak een paar mooie woorden over het belang van een betere verbinding tussen Almere en Utrecht en liet ons na een minuut of twintig weer alleen.

Ons, dat was een groep GroenLinks-politici uit gemeenten die aangesloten moeten worden aan die spoorlijn tussen Almere, Utrecht en Breda. Het waarom, dat is omdat de lijn de bereikbaarheid van Almere, Breda en tussenliggende gemeenten als Oosterhout en Gorinchem enorm verbeterd. En het is natuurlijk doodzonde om, als je de A27 toch gaat verbreden, niet ook meteen een spoorlijntje aan te leggen.

En tot slot, treintjes zijn natuurlijk gewoon hartstikke cool.

Homo Conveniens – zo 24 aug. 2008

Rond een uur of half een kroop ik uit het bed van Robin, met wie ik bij een vorige gelegenheid ook al eens de hele nacht had doorgehaald. De deken was ook veel te klein om ons beiden te bedekken.

Robin is een goede vriend van Sebi en hooguit een vage, maar zeker zeer sympathieke bekende voor mij. Aangezien de laatste nachttrein al lang was vertrokken, was hij de vorige avond zo aardig om me een slaapplaats aan te bieden. Pelita en Willemijn, de en een vriendin van Sebi gaven samen met hem een feestje omdat ze respectievelijk jarig waren, voor langere tijd naar het buitenland vertrekken of gewoon zin hadden in een feestje.

De feestjes van Sebi zijn altijd legendarisch. Vrijwel niemand durft dan ook wel te blijven, bang om weer iets volstrekt unieks te missen. Ik was die avond gehuld in driedelig pak, gewoon, omdat ik daar zin in had. Een enkeling drukte bij mijn binnenkomst in de in een kelder gevestigde kroeg aan de Oude Gracht zenuwachtig een joint uit in de veronderstelling dat ik van de rookpolitie was. Zou een reggae-concert, als religieuze uiting, niet buiten het rookverbod vallen?

Dat de desbetreffende kroeg om één uur al dicht ging, bracht de feestgangers slechts kortstondig van slag. Vrij snel vonden wij ons nieuwe onderkomen in het oude Pothuys en daarna in de Caravon, een kroeg die ogenschijnlijk geen sluitingstijden kent..

Het eindigde uiteindelijk, ver na de laatste nachttrein terug naar Breda, rond een uur of negen ‘s ochtends met een laatste sambuka bij Robin en Floris, een stel vrienden van Sebi die, ondanks hun inmiddels gepasseerde studententijd, samen een soort van studentenwoning delen.

Het was inderdaad weer een legendarisch feest. Waarbij ik me, zo herinnerde de eveneens logerende Gijs me de volgende middag, met één of andere blonde gast weer eens ongelooflijk sletterig gedragen heb. Een onberispelijk pak wil niet zeggen dat je je onberispelijk hoeft te gedragen.

Homo Aspiciens – ma 19 mei 2008

Dom, Utrecht

Ik had het nog niet eerder meegemaakt dat op de eerste werkdag alles al in orde was. Dus toen ik het gebouw van Natuur en Milieu binnenliep, was het best verassend dat mijn naam al op het aanwezigheidsbord stond, ik al een computeraccount had en zelfs al mail toegestuurd had gekregen.

En dat terwijl ik mijn zojuist ondertekende contract, mijn belastingverklaring en een kopie van mijn paspoort nog moest inleveren bij de personeelsadministratie. Accuraat en degelijk zijn ze, bij Natuur en Milieu, ook qua personeelsbeleid.

Een andere leuke verassing was het dakterras van de stichting. In het chique gebouw aan de Hamburgerstraat is boven de derde verdieping nog een sfeervol dakterras met prachtig uitzicht over historisch Utrecht. Dat uitzicht maakt ook prachtig duidelijk hoe schadelijk de wervelwind is geweest die in 19674 het hele middenschip van de kerk heeft vernietigd en de toren van het koor heeft gescheiden.

Er zijn nog steeds mensen die het middenschip het liefst weer terug opgebouwd willen zien. Misschien wel omdat na de vernietiging tussen de ruïnes van het middenschip één van de eerste homo-ontmoetingsplaatsen is ontstaan. Vervolgens werd Utrecht ook het brandpunt van de homovervolging. Het plein voor De Dom heeft zoveel geschiedenis, het zou zonde zijn er een kerk op te bouwen.

Homo Maturus – do 13 mrt. 2008

aanwezig

Er staan al mensen te wachten bij de Albert Heijn-filiaal op Hoog Catharijne, wanneer de rolluiken naar boven gaan. Zonder aarzeling of omkijken lopen ze de zaak in.

Onderaan de roltrap staat de oosteuropeaan te spelen op zijn accordeon. Zoals elke dag, van ‘s ochtends tot aan de avond. Het zelfde riedeltje, schijnbaar.

De lente hangt in de lucht. Als de zon de huid raakt, lijkt het zelfs even een warme lentedag. Op straat begint het langzaam drukker te worden. Twee mensen beginnen plotseling een gesprek.

Terwijl ik voortschrijdt over de Oude Gracht, naar mijn werk, luidt achter mij het carillon van de Dom over de stad. Rugtassen met scholieren fietsen naar school. Ik haal diep adem en steek een sigaret op. Morgenstond heeft inderdaad goud in de mond.

Congres – 10 en 11 dec. 2005

Tijdens mijn vacantie hadden andere mensen mijn agenda maar beheerd. Dat leek hen een goed idee. Dat ik telefonisch prima bereikbaar was in Kenya, weerhield mensen er niet toch maar zonder overleg data voor mij te prikken. Zo kon het gebeuren dat ik op zaterdagmiddag tegelijkertijd maar liefst drie afspraken had. Aangezien ikzelf slechts in mijn eentje ben, zorgde dat voor enige complicaties.

Eigenlijk zou ik het hele weekeinde naar een Dwars-congres in Utrecht gaan. Dat ik het dagprogramma van de zaterdag geheel zou gaan missen werd mij al snel duidelijk. Restte nog de overlapping tussen een fotosessie voor de verkiezingskrant en een tv-interview voor de commerciële lokale televisie. Na enig gesteggel met de fotograaf en de overige kandidaten van de GroenLinks-lijst kon één en ander toch nog passend gemaakt worden.

Ik heb een hekel aan fotosessies. Ik heb er namelijk altijd moeite mee om enigszins geforceerd lachend op foto’s te staan. Ik mag nog zo’n vrolijk mens zijn, lachend in lenzen kijken gaat me slecht af. Maar eerlijk is eerlijk, ze heeft het gepresteerd plaatjes te schieten waarvan ik niet overtuigd vind dat ik er weer eens veel te lelijk opsta.

Uiteindelijk kwam ik veel later aan in Utrecht dan ik had gepland en bleek het inhoudelijke programma van het congres eerder afgelopen dan gepland. Ik kwam precies op tijd voor het eerste biertje en, daarmee, het vijftienjarig jubileumfeestje van de groenlinkse jongerenorganisatie Dwars. Een leuk feest waar ik, behalve het gestaalde kader van nu, vele oude bekenden tegenkwam waarmee ik gedurende de tien jaar dat ik lid ben van Dwars, heb mogen samenwerken. De gezelligheid, die later werd voortgezet in ACU duurde tot vijf uur ’s morgens. Geen beletsen overigens om weer vijf uur later vrolijk uit bed te komen voor het leiden van een debat tussen Dick Pels (Socioloog, mede-oprichter van de Waterlandstichting, voor vrijzinnige politiek), Hans Feddema (antropoloog en publicist, oud-EVP voorzitter en lid van de Linker Wang, werkgroep voor Christelijke politiek) en Anton van Schijndel (Tweede Kamerlid VVD). Het was de laatste die maar meteen een discussie deed losbarsten door felle kritiek op de Islam te leveren. Het werd een stevig, inhoudelijk en wat mij betreft zeer geslaagd debat.

Voordat ik terugreisde naar Breda om naar de House Warming van Liesbeth en Joris te gaan, raakte ik nog aan de praat met Rutger, al lange tijd Dwars-er en tegenwoordig activist bij GroenFront. Hij zit op dit moment in een boom in het Schinveldse Bos dat met kap bedreigd wordt, zodat de vliegtuigen van de over de grens liggende Navo-basis lager kunnen overvliegen, maar klom tijdelijk uit zijn boom voor het Dwars-congres. Respect voor zoveel bevlogenheid.