GroenLinks – Pagina 2

De Gevierde – vr 3 juli 2009

Veel leuks valt er niet te vertellen over de affaire Borghouts, behalve dan dat ik inmiddels ook wordt erkend als invloedrijke GroenLinkser. Door GeenStijl althans. En dat is toch het hoogste dat je kunt bereiken. Of, zoals Dr. Ing. I.R. Ackermans zou zeggen: „ik ben genoemd.”

Na een vermoeiende week was deze vrijdag ook nog tamelijk vermoeiend. ‘s Ochtends kon ik nog rustigaan doen, maar ‘s middags stond de traditionele stranddag van de Kamerfractie op het programma. Een stranddag die, vreemd genoeg, dit jaar trouwens werd gehouden in het Westbroekpark.

De stranddag is ooit ontstaan in het roemruchte verkiezingsjaar 2002. Niet alleen was er toen een hoop tumult rond de opkomst van en moord op Fortuyn en de daaropvolgende dreigementen aan het adres van Paul Rosenmöller. Het was ook de tijd waarin GroenLinks-Kamerlid en dominee Ab Harrewijn plotseling kwam te overlijden. Het was Paul die toen besloot met zijn allen een dag naar het strand te gaan om letterlijk en figuurlijk uit te waaien. Sindsdien is de Stranddag een jaarlijkse traditie waar in aanwezigheid van Kamerleden, medewerkers, stagiairs en stagiaires, partners en kinderen het parlementaire jaar wordt afgesloten.

Daarna kon ik nog aanschuiven bij de verjaardag van Jaap, die die dag al weer zijn 27e verjaardag vierde. Achteraf gezien, zo bleek, niet meer de leeftijd waarop je je feestjes op vrijdag regelt. Want hoewel het heerlijk druk was toen ik rond een uur of tien aan kwam, een paar uur later was zo’n beetje iedereen afgetaaid.

Kleine jongens worden groot, studenten worden werknemers en vrijdagavond is voor velen kennelijk niet meer het begin van het weekeinde, maar het einde van een te drukke en zeer vermoeiende werkdag.

Ouder worden. Zucht.

De Beschouwer – do 24 juni 2009

Aan alles komt een einde. Zo ook aan bestuursperiodes. Voor de laatste keer behandelde de Bredase raad in deze samenstelling de Kadernota.

De Kadernota is het document waarin de belangrijke beleidsvoornemens en financiële consequenties voor het komende begrotingsjaar, 2010 dus, staan weergegeven.

Om twee redenen is het een bijzondere nota. Allereerst vanwege het feit dat de nota gaat over 2010, het jaar dat een andere gemeenteraad en mogelijk ook een ander college aan het roer van de gemeente staan. Het is dan ook gebruikelijk om dan een beleidsarme Kadernota te presenteren. Dat betekent weinig nieuwe beleidsvoornemens.

De tweede reden waarom de nota bijzonder is, is vanwege de financiële gevolgen van de kredietcrisis, die vanaf 2010 ook voor de gemeente fors voelbaar worden. In de uitkering uit het gemeentefonds, de belangrijkste inkomstenbron van de gemeente, wordt door het rijk flink geknepen. Dat kan niet zonder gevolgen blijven. Voor Breda wordt de oplossing in eerste instantie gezocht in het afslanken van het gemeentelijk apparaat en het bevriezen van budgetten.

Hoe dit laatste precies uitgewerkt moet gaan worden is nog onduidelijk. Breda zit weliswaar zeer ruim in z’n ambtenaren, maar ook daar zit er een grens aan wat je kunt wegbezuinigen. Daarnaast, de laatste keer dat Breda fors heeft gesneden in het aantal ambtenaren met een wel zeer riante regeling voor vertrekkende 57-plussers, heeft deze hele operatie meer geld gekost dan dat ie opleverde. En tot overmaat van ramp heeft het uiteindelijk ook nog eens niet geleid tot de gewenste vermindering van het aantal beschikbare vacatures.

Wat duidelijk is, is dat niet alleen 2010 beleidsarm is, dat zal de komende jaren wel zo blijven. Zo bezien zal de eerste slag in de vermindering van het ambtenarenapparaat vooral in die hoek gezocht moeten worden: minder beleidsambtenaren.

Van de politici vraagt dit ook een omslag in het denken. Het geeft straks geen pas om op allerlei terreinen te vragen om nieuw of aanvullend beleid. We moeten meer denken in uitvoering en projecten. Als voorbeeld: we hebben nu een nieuw cultuurbeleid waarmee we de komende tien jaar wel vooruit kunnen. Binnen cultuur moet dus vooral gedacht worden over verdeling van middelen en faciliteren van projecten die binnen die gestelde kaders vallen.

Het is wellicht jammer voor de mensen die zich graag verdrinken in visionaire vergezichten. Anderzijds, we hoeven echt niet elke vier jaar een nieuw vergezicht. Voorlopig dus even niet te veel nieuwe visies. Tenzij een politicus bereid is er in zijn of haar vrije tijd aan te gaan schrijven.

De Headhunter – vr 12 juni 2009

Hoewel ik zelf voorlopig nog niet wegga uit de Bredase gemeenteraad, is het zinvol om al vast te werken aan wat opvolging. Vandaag had ik zo’n afspraak met zo iemand uit mijn netwerk over een mogelijke kandidatuur.

GroenLinks is dus weer op zoek naar dynamische nieuwe mensen voor een plek op de lijst. Nieuwe, enthousiaste en hopelijk ook een aantal jonge mensen. Mannen, vrouwen, homo’s, hetero’s en Nederlanders die door het Centraal Bureau voor de Statistieken als allochtoon worden aangemerkt.

Het valt me op dat met name de jonge vrouwen uit onze achterban niet staan te trappelen om zich kandidaat te stellen. Ik denk dat daar twee redenen aan ten grondslag liggen. Allereerst staat de politiek nog steeds te boek als mannenwereldje met allemaal kemphanen. Deels is dat waar, maar nu het aantal vrouwelijke fractievoorzitters gelijk is aan het aantal mannelijke, en het aantal zetels dat de dames vertegenwoordigen (23) die van de mannen (16) overstijgt, is ook dat haantjesgedrag al lang niet meer zo vanzelfsprekend.

Ik zie dus een tweede reden. Carrière. Veel hoog opgeleide, slimme en dus uitermate geschikte vrouwen staan aan het begin van hun carrière. Zij storten zich – terecht – daarop maar hebben, in tegenstelling tot een aantal mannen van gelijke leeftijd, geen zin om daarnaast ook nog eens meer dan twintig uur per week aan de politiek te besteden. Kennelijk doen mannen dat iets makkelijker.

Het is zo maar psychologie van de koude grond en wellicht zit ik er helemaal naast. Dus ik ben benieuwd. Ben jij die jonge vrouw die zich gaat kandideren voor GroenLinks? Of zit ik straks gewoon in een fractie met alleen maar leuke jonge mannen?

Vind ik ook best hoor.

De Delegatieleider – ma 8 juni 2009

De verkiezingswinst van GroenLinks was niet de enige Groene overwinning in Europa. Nog afhankelijk van binnendruppelende tellingen stond het aantal Groene zetels al op 51. De nog te volgen fractievorming binnen Europa kan leiden tot nog enkele extra zetels.

In Den Haag heerste een vrolijke sfeer. Judith werd uitgebreid gefeliciteerd. Tegelijkertijd werd er afscheid genomen van de vorige delegatieleider, Kathalijne Buitenweg. Aan mij de nobele taak om voor de vergadering van de stuurgroep van het Permanent Campagne Team enkele flessen champagne te regelen.

Het is mousserende wijn geworden. Scheelt al snel zo’n vier tientjes per fles. Ondanks de zetelwinst is ook GroenLinks niet blind voor de economische crisis.

De Bureauvoorzitter – do 4 juni 2009

Niet geheel ten onrechte sta ik, zoals de Burgo het ooit omschreef, te boek als een langslaper. De ambtenaar van Burgerzaken vond het kennelijk een goed idee om mij voorzitter te maken van het stembureau op het NS-station, dat anderhalf uur eerder open ging dan de rest.

De keet die voor de gelegenheid op het station stond had weliswaar wel een verwarming, maar was voor de rest verstoken van de broodnodige luxe, zoals een koffiezetapparaat. Gelukkig was er een vriendelijke ambtenaar die ons later die ochtend een thermoskan kwam brengen. Het hielp ons de dag door.

‘s Avonds, bij het tellen der stemmen, zag ik de stapel van GroenLinks steeds groter en groter worden. Groter zelfs dan welke andere stapel ook. Met 25,9% van de 424 uitgebrachte stemmen stond GroenLinks eenzaam bovenaan, gevolgd door D66 met zon 21%. Gezien de bijzondere locatie van het stembureau niet representatief voor de landelijke uitslag, maar zeker bemoedigend. En nu maar hopen dat het hoofdstembureau mij niet verdenkt van verkiezingsfraude.

Tegen twaalven pakte ik de trein naar Den Haag, waar in Café De Supermarkt een steeds gezelliger wordend GroenLinks-feestje plaats vond. Een derde Europese zetel lee steeds waarschijnlijker. Een trendbreuk voor GroenLinks en een verdiende beloning voor alle mensen die zich drie slagen in de rondte hebben gewerkt voor de campagne: de eerste verkiezing in tien jaar waarbij GroenLinks weer iets wint.

De winst van de PVV kon ons even helemaal niet deren.

De Krantenjongen – di 2 juni 2009

Later hoorde ik dat de SP in Breda er slechts 12.000 had besteld. Ik had in een vlaag van overmoed maar liefst 20.000 krantjes besteld.

Vandaag liep ik mijn eigen wijkje, keurig alle Nee-Nee-stickers vermijdend. Normaal zou ik bij deze mensen even aangebeld hebben, maar dat heb ik om redenen van tijd maar achterwege gelaten.

Die avond was er nog een bijeenkomst voor stembureauleden. In Breda is het gebruikelijk dat veel raadsleden en anderszins politiek betrokkenen op een verkiezingsdag de stembureaus bemensen. Het zal wel een overblijfsel van de verzuiling zijn, denk ik, toen de KVP en de Katholieke Kerk nog gans het sociale verkeer regelden.

Het wordt voor mij de eerste keer dat ik handmatig stemmen moet tellen. Geweldige kans om een flinke verkiezingszwendel te entameren, zou je zeggen. Dat is ook de reden dat kiezers daar na het sluiten van het stembureau bij aanwezig mogen zijn. De reden dat we weer van het papier moeten stemmen, is omdat de stemcomputer niet-controleerbaar was. Wie weet wat dat ding werkelijk op zijn harde schijf schrijft.

‘Wij vertrouwen stemmachines niet’, was de leuze. Nu is het maar de vraag of ze een partijdier als stemmenteller meer vertrouwen dan een computer, maar mocht de uitslag van mijn bureau aanleiding tot twijfel geven, kan de kiescommissie altijd nog nagaan of ik de boel niet heb lopen belazeren.

De Noorderling – zo 31 mei 2009

Schemering onderweg van Groningen naar Breda

Aangezien ik zelf ook nog wel een dagje van de campagne wilde meemaken, reisde ik deze zondag al vroeg af naar Amsterdam, alwaar de campagnebus met Femke en eurokandidaat Niels van den Berge zou vertrekken richting Leeuwarden. Judith en Bas zou zich later bij ons aansluiten in Groningen.

Wat Femke duidelijk niet had meegekregen, was dat we in Leeuwarden een stadswandeling zouden maken, getuige het schoeisel dat ze aanhad. Voor de gelegenheid had La Halsema haar hoogste hakken uit de kast gehaald.

Na het planten van enkele zonnebloemen (al dan niet onder de noemer ‘Zon in de Toekomst’), reden we door naar Groningen, waar de gehele dag al een door GroenLinks georganiseerde ‘Picknick in het park’ bezig was. Het was er duidelijk weer voor.

Een mooie gelegenheid om nog even af te spreken met de net die week uit het Zweedse Uppsala teruggekeerde Abele, een Friese expat, woonachtig in Groningen die als voorlopig grootste ambitie heeft ooit nog eens koning te worden van een onafhankelijk Friesland.

Rare jongens, de Noorderlingen.

De Twoliticus – za 30 mei 2009

En toen was de dag van het grote Twitter-debat aangebroken. In het kader van de Europese verkiezingen zou een aantal lijsttrekkers met elkaar in debat gaan via Twitter. Het was geen succes.

Een aantal weken eerder werd er in het Permanent Campagne Team al over deze Twitter-battle gesproken. ‘Twattle’, suggereerde ik toen, geheel indachtig het idee zoveel mogelijk Twitter-gerelateerde woorden met de letters ‘tw’ te laten beginnen.

Gelukkig had ik nog op tijd opgezocht of dit ‘woord’ toevallig niet al bestond. De Urban Dictionary wist me te vertellen dat de term vooral ook vele andere betekenissen hadden die – hoe kan ik dit het best omschrijven – op een of andere manier allemaal te maken hadden met de seksuele beleving.

We hebben het toen maar weer omgedoopt tot Twitter-debat. Zelfbevlekking is er in de politiek al genoeg.

Aanvaring – wo 13 mei 2009

Terwijl de PvdA in de commissie op ramkoers lag met mijn eigen wethouder om een door zijn voorganger veroorzaakt exploitatietekort van een kleine twee ton bij het Graphic Design Museum, lag de trein voor mij ook op ramkoers, met een andere trein in dit geval.

Ik kwam veel te laat bij de commissie, maar gelukkig nog wel op tijd voor dit interessante punt. het zit zo: ooit is voor de bouw van het Graphic Design Museum een bouwbudget vastgesteld, en daarnaast een budget voor de jaarlijkse exploitatie. Dat de bouw ietsje duurder is uitgevallen, mag geen wonder heten. Het ging om een bescheiden percentage. Erger was de overschreiding van de exploitatie, dat is immers een jaarlijks terugkerend bedrag.

Toen de PvdA dit in een voortgangsrapportage las, ging bij die fractie kennelijk meteen het alarm af. Er ging een brief op hoge poten naar de wethouder. Waarom had hij dat niet gemeld? Een vreemde vraag, want hij had het wel gemeld. Onder andere in de voortgangsrapportage. En ook zo was de stelling, dat de wethouder de eventuele extra kosten maar binnen zijn eigen begroting cultuur moest oplossen.

Dat, nu, ging mij te ver. Laat de wethouder eerst maar eens proberen of een aantal van die nooit voorberekende kosten, nog omlaag gebracht kunnen worden. En als er dan nog een tekort overblijft, mag dat vooral niet ten koste gaan van andere culturele voorzieningen in de stad. Wat mij betreft wordt er dus juist buiten de begroting cultuur naar een oplossing gezocht.

De PvdA zette hun aanval maar niet voort. Als zelfs oppositiepartij VVD achter de GroenLinks-wethouder gaat staan, kun zelfs de grootste fractie in de raad niets beginnen. Misschien moeten ze de volgende keer de aanval inzetten met iets waar je de wethouder wel de schuld van kan geven.

Versneden – vr 8 mei 2009

Vijftig bij zeventig centimeter. Dat was het maximale formaat van de affiches die we mochten aanleveren. Anders mochten ze niet op de verkiezingsborden.

Enkele jaren geleden heeft de gemeente Breda een aantal nieuwe verkiezingsborden gekocht. Die dingen hebben een bepaald formaat. Elk jaar meet een ambtenaar met een rolmaat de borden opnieuw op en deelt deze oppervlakte eerlijk over het aantal partijen. Aangezien er aan de Europese verkiezingen dit jaar zeventien partijen meedoen werd het bord keurig opgedeeld in drie rijen van zes. Ofwel: elke poster mocht maximaal 70 centimeter hoog en vijftig centimeter breed zijn. Het B2-formaat, stond nog in de brief te lezen, daarmee suggererend dat het ineens om een heel logisch formaat poster zou moeten gaan.

GroenLinks heeft dit jaar vierkante posters. Het kleinste formaat: veertig bij veertig centimeter, maar dat had ik niet besteld. Wat ik wel besteld had, waren posters van zestig bij zestig. En dus stond ik de halve middag reepjes van zowel de linker- als de rechterzijde van de posters af te knippen, alvorens ik ze mocht inleveren bij de gemeente. Die ze vervolgens zelf zou laten plakken.

En zo vraag ik me elke verkiezing weer af welk stompzinnige klusje ik dan weer moet doen. Als fractievoorzitter ben je nergens te goed voor.